Η Ανάμνηση

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Η στροφή στο παρελθόν ως ανάμνηση μπορεί να προκαλέσει λύπη ή χαρά, ανάλογα με τα βιώματά μας. Υπάρχει όμως και η περίπτωση όπου η καρδιά γεμίζει θλίψη, καθώς θα φέρουμε στη σκέψη μας ευχάριστες καταστάσεις που τώρα δεν μπορούμε να ζήσουμε. Πρόσωπα με τα οποία περάσαμε μαζί σημαντικά γεγονότα δεν υπάρχουν πια στη ζωή μας, είτε γιατί χωρίσαμε είτε γιατί έφυγαν απ’ αυτή τη ζωή.

Όλοι μας πορευόμαστε. Τίποτα δεν επαναλαμβάνεται ακριβώς το ίδιο. Το παρελθόν, ως ιστορία, είναι εκεί, χωρίς να μπορούμε ούτε να το αλλάξουμε ούτε να το φέρουμε στο παρόν. Όλα αυτά είναι, βέβαια, τα γνωρίσματα της φθοράς, που όλη η κτίση και όλοι οι άνθρωποι βιώνουμε ως αποτέλεσμα της πτώσης του Αδάμ.

Υπάρχει, ωστόσο, και μια Ανάμνηση που, ενώ αναφέρεται στο παρελθόν, βιώνεται ως παρόν με αναφορά στο μέλλον. Στην πραγματικότητα καταργείται ο χρόνος, ενώ ζούμε τον χρόνο. Είναι αυτό που ονομάζεται το «ετέρως ζην», το «ετέρως οράν τα πράγματα».

Αυτή η Ανάμνηση είναι το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, δηλαδή η Θεία Λειτουργία. Μέσα εκεί οι πιστοί, ανάλογα με την καθαρότητα της καρδιάς τους, ζουν τα γεγονότα που συνέβησαν στην Παλαιστίνη επί Ποντίου Πιλάτου. Η Ανάμνηση αυτή δεν αναφέρεται στο νου του ανθρώπου, ο οποίος ενδεχομένως να μην έχει στη σκέψη του εκείνη την ώρα τη ζωή του Χριστού, αλλά στο πρόσωπο του Χριστού. Ο Χριστός δηλαδή είναι που παρευρίσκεται, που προσφέρει και προσφέρεται, που τελεί το μυστήριο της σωτηρίας του κόσμου.

Όσοι συμμετέχουν σε αυτή την «Ανάμνησιν του Κυρίου», τους αποκαλύπτεται εν Πνεύματι Αγίω η μεγάλη αγάπη του Θεού για τον κόσμο «ώστε τον Υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις Αυτόν μη απόληται, αλλά έχει ζωήν αιώνιον».

Να γιατί η Θεία Ευχαριστία, αν και επαναλαμβάνεται, εν τούτοις δεν παλαιώνει και δεν κουράζει. Γιατί κάθε φορά αποκαλύπτεται ο «ανεξιχνίαστος πλούτος» της δυνάμεως Του. ΄Ετσι, η Ανάμνηση όχι μόνο δεν προκαλεί μελαγχολία – κι ας αναφέρεται σ’ ευχάριστα ή δύσκολα γεγονότα – αλλά αντίθετα, χαρά και αγαλλίαση. 

Έτσι, οι όποιες αναμνήσεις του παρελθόντος βίου, μέσα στη μεγάλη και ουσιαστική «Ανάμνησιν του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού», μεταποιούνται σε γνώση και πνευματική ανάπτυξη. Και όλα αυτά χωρίς την ψευδαίσθηση της φαντασίας ούτε την υποβολή της ψυχαναγκαστικής νεύρωσης, ούτε, ακόμα, για όσους τυπικά και επιφανειακά βλέπουν τη Θεία Λειτουργία ως θρησκευτικό καθήκον.

Όλα αυτά τα ουσιώδη και ωραία αποκαλύπτονται μυστικά στους μυημένους∙ αυτούς, δηλαδή, που απλά και ταπεινά ζουν στην καρδιά τους το Χριστό – Αυτόν που είπε τη νύχτα του Μυστικού Δείπνου «τούτο ποιείται εις την εμήν ανάμνησιν». Από τότε και για πάντα τελείται η Θεία Λειτουργία «εις ανάμνησιν του Κυρίου». Για άλλους θα τους είναι αδιάφορο, για άλλους θα τους είναι ευκαιρία για συμμετοχή σε τελετή, μένοντας στα φαινόμενα, και για άλλους θα τους είναι η δυνατότητα να ζήσουν εδώ και τώρα τη ζωντανή παρουσία του Κυρίου τους, σύμφωνα με το λόγο Του: «και ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμί πάσας τας ημέρα έως της συντέλειας του αιώνος. Αμήν».

http://www.isagiastriados.com/κείμενα-π-ανδρέα-αγαθοκλέους.html