Τετάρτη 28 Ιουνίου 2017

ΜΙΚΡΕΣ ΣΤΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΛΙΜΑΚΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ (16)


«Ο νους του “πρακτικού” μπορεί να ασκεί πολλών ειδών εργασίες. Να σκέπτεται δηλαδή την αγάπη προς τον Θεό, να ενθυμείται τον Θεό, να ενθυμείται την ουράνια βασιλεία, να ενθυμείται τον ζήλο των Μαρτύρων, να ενθυμείται ότι ο Θεός είναι πανταχού παρών, όπως ο Ψαλμωδός που έλεγε, “προωρώμην τον Κύριον” κλπ. (Ψαλμ. ιε΄ 8). Να ενθυμείται ακόμη τους αγίους αγγέλους, τον χωρισμό της ψυχής του από το σώμα, τη συνάντηση με τα τελώνια του αέρα, την απόφαση του Κριτού, την κόλαση» (λόγ. στ΄ 17).
Ακούς για τις θεωρίες των μεγάλων αγίων και πιθανόν ζηλεύεις. Για τις αρπαγές του νου στα ουράνια, για τα «άρρητα ρήματα» που άκουσε ο απόστολος Παύλος, για «οράσεις» ιδιαίτερα χαρισματικές. Κλίνε το γόνυ της καρδιάς και δόξασε τον Θεό για το τι επιφυλάσσει  στους γνήσιους δούλους Του, τους πλήρως αφιερωμένους σ’ Αυτόν.  Μόνο τούτο όμως! Για να φτάσει κανείς εκεί, αν φτάσει ποτέ, θα περάσει υποχρεωτικά από την πράξη: την καθημερινή άσκηση των αρετών, τον αδιάκοπο αγώνα παραμονής πάνω στις εντολές του Χριστού. Διότι «πράξίς εστιν θεωρίας επίβασις» (η πράξη είναι το σκαλοπάτι για τη θεωρία).
Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα: ο νους από τη φύση του πια μετά την πτώση στην αμαρτία είναι «αλήτης»: ξεφεύγει δηλαδή εύκολα και περιπλανιέται από δω κι από κει. Απαιτείται μεγάλος αγώνας και ξεχωριστή χάρη από τον Κύριο για να τον κρατάει κανείς εκεί που πρέπει, να τον έχει περιορισμένο στην έδρα του, την καρδιά.  Άκου τι λέει ο Μέγας Βασίλειος επ’ αυτού: «Ο νους που δεν διασκορπίζεται και δεν διαχέεται μέσω των αισθήσεων στα πράγματα του κόσμου, επιστρέφει στον εαυτό του, στην καρδιά του δηλαδή, και διά του εαυτού του οδηγείται στην έννοια του Θεού». Ο ίδιος ο Κύριος άλλωστε δεν είπε ότι η Βασιλεία του Θεού «εντός υμών εστιν»;
Πώς θα κρατήσεις λοιπόν τον νου στην καρδιά; Βεβαίως, όλοι οι άγιοί μας προτείνουν την προσευχή του Ιησού. Το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με»: είναι το βαρύ «πυροβολικό» στην πνευματική ζωή.  Μπορείς όμως να ασκείς και άλλες πολλές εργασίες. Να δίνεις δηλαδή «τροφή» στον νου σου με αυτά που θα τον ωθούν διαρκώς στο κέντρο του, την καρδιά. Όπως: να σκέπτεσαι τον Θεό και την αγάπη Του, να σχολάζεις πάνω στην ουράνια βασιλεία Του, στον ζήλο των μαρτύρων, στην πανταχού παρουσία Του, στον φύλακα άγγελό σου, στην ώρα του θανάτου σου, στο τι έπειτα θα ακολουθήσει με την κρίση.  
Μεγάλες εργασίες που ορθά ασκούμενες από τον νου προστατεύουν από την πτώση στην αμαρτία και εξισορροπούν τον ανθρώπινο ψυχισμό μας! Γιατί μας κρατούν στη χάρη του Θεού!

http://pgdorbas.blogspot.gr

Μήπως με ρωτά για να ρωτήσω εγώ τη ψυχή μου και να το καταλάβω;


π.Εφραίμ Παναούση

Ο Χριστός μετά την Ανάστασή Του πλησιάζει τον Πέτρο και τον ρωτά τρείς φορές «Με αγαπάς περισσότερο από τους άλλους».

Στην καρδιά του Πέτρου υπήρχε μια μεγάλη πληγή.Εκείνος είχε προδώσει πάρα τις βεβαιώσεις που έδινε στο Χριστό ότι εκείνος δεν θα τον αρνηθεί.
-Κι αν όλοι οι άλλοι εγώ ποτέ δεν θα σε αρνηθώ.Κι αυτός ο χωρισμός του από τους άλλους τον απομόνωσε και τον έκανε αρνητή.
Είχε κλάψει πολύ ο Πέτρος .Είχε πλύνει τη ψυχή του στη λίμνη των δακρύων και έπρεπε να ξέρει αν ο Κύριος τον συγχώρεσε .

Μετά την ανάστασή του ο Χριστός είπε:
-Να πείτε για το γεγονός της Ανάστασής μου σε όλους αλλά και στον Πέτρο.
Αυτή η παρηγορητική φράση του Χριστού έδειχνε πως ο Κύριος  δεν το κρατούσε στον Πέτρο και έρχεται τώρα και πάλι να τον ρωτήσει για την καθαρότητα της αγάπης του.

-Με αγαπάς πιο πολύ από όλους;
Ερώτημα όμως και σε όλους μας σαν σπαθί κοφτερό.
Μας ρωτά:
- Με αγαπάτε πιο πολύ από οτιδήποτε;Με αγαπάτε πρίν απ΄όλα;Πιο πολύ κι από τον εαυτό σας;Μήπως βάζετε άλλες αγάπες να σας κλέβουν την καρδιά;

Μας ρωτά όλους.Με ρωτάει και μένα:
Τι αγαπάς περισσότερο από Μένα;
Ρώτησε τον εαυτό σου.Απάντησε θαρρετά,τώρα δεν μπορείς να κρυφτείς.Είσαι εσύ και η αλήθεια σου.Το αντέχεις;

Λοιπόν ....
Ναί αγαπώ άλλα πράγματα περισσότερο από Εκείνον.Έχω δώσει καρδιά σε ιδέες, σε μορφώματα ,σε ανθρώπους ξένους και δικούς,σε πράγματα ευτελή και ακριβά,σε πάθη . Και τέλος στον εαυτό μου .Και κάθε κομμάτι που δίνω την καρδιά μου ,μου κλέβει καρδιά και από εκεί που θα έπρεπε να δίνω.
Και μετά όταν γοητεύομαι από τις αγάπες μου απογοητεύομαι φρικτά .

Με αγαπάς πιο πολύ απ όλους ; με ρωτάει ο Χριστός.
Και μετά γιατί να με ρωτά αφού το ξέρει; Μήπως με ρωτά για να ρωτήσω εγώ τη ψυχή μου και να το καταλάβω;Μήπως με ρωτά για να βρεθώ μόνος χωρίς δεκανίκια για να κρατηθώ μόνο σε Κείνον;

https://proskynitis.blogspot.gr

«Ὁ Θεός μᾶς ἔδωσε τήν ἀληθινή ἐλευθερία!»


Σταθεροί στήν ἐλευθερία…

«Τῇ ἐλευθερίᾳ… ᾗ Χριστός ἡμᾶς ἠλευθέρωσε, στήκετε…» (Γαλ. 5,1)

Μᾶς μαγνητίζει ἡ ἐλευθερία. Ποθοῦμε καί ἀγωνιζόμαστε καί ἐπιδιώκουμε νά τήν κατέχουμε.

Νά ζοῦμε μακριά ἀπό κάθε μορφή δουλείας, ἀπό ὁποιαδήποτε δεσμά, ἀπό κάθε καταπίεση. Οἱ πρόγονοί μας πολύ ἀγωνίσθηκαν γιά τήν ἐλευθερία τῆς Πατρίδας μας.

Ἔδωσαν τή ζωή τους, τό αἷμα τους, γιά νά ζήσουμε ἐλεύθεροι. Ἀπό τά δικά τους «τά κόκκαλα τά ἱερά» εἶναι «βγαλμένη» ἡ «λευτεριά»(Ἐθνικός Ὕμνος).

Γιά νά διατηρηθῆ ἡ ἐλεθερία ἀπαιτεῖ ἀγῶνες καί θυσίες. Ἀπαιτεῖ κυρίως τήν ἐσωτερική καί πνευματική ἐλευθερία.

Ἡ Ἐθνική μας ἐλευθερία κινδύνεψε νά χαθῆ ἀπό τά πάθη, τίς μικρότητες, τούς ἐγωϊσμούς πού ὁδήγησαν σέ συγκρούσεις, σέ μίση καί πάθη, σέ ἀλληλοσπαραγμό καί σέ συμφορές. Γι’ αὐτό χρειάζεται ἡ ἄλλη ἐλευθερία, αὐτή πού ὁ Θεός ἦλθε νά μᾶς χαρίσει.

Ἔγινε ἄνθρωπος, ἀνέλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση μας, ἔγινε «Δοῦλος»(Προφ. Ἠσαΐας 49, 3), «ἔλαβε δούλου μορφήν» (Φιλ. 2, 7), γιά νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τή δουλεία τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου.

Γιά νά μᾶς ἐπαναφέρει στήν πατρική ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί νά μᾶς κάνει «κοινωνούς θείας φύσεως» (Β΄Πέτρ. 1, 4).

Νά μᾶς ὁδηγήσει στή κοινωνία μαζί Του καί στήν ἀληθινή κοινωνία μεταξύ μας.

Νά καταργηθοῦν οἱ διαφορές, οἱ ἀντιπαλότητες, ἡ ἐχθρότητα καί τό μῖσος.

Νά ἐπικρατήσει ἡ εἰρήνη καί ἡ ἀγάπη, ὁ ἀλληλοσεβασμός καί ἡ πραγματική ἐλευθερία.

Ὁ Θεός μᾶς ἔδωσε τά πάντα, ἀκόμα καί τόν ἑαυτόν Του, γενόμενος θυσία, γιά νά φέρει εἰρήνη, τή δική Του εἰρήνη, πού κανένας δέν μπορεῖ νά τήν καταργήσει. Τήν ἀληθινή ἐλευθερία.

Δυστυχῶς ἐμεῖς προτιμᾶμε αὐτά πού μᾶς διαιροῦν καί μᾶς ὁδηγοῦν στήν σύγχυση καί τό σκοτασμό τοῦ νοῦ καί τῆς καρδιᾶς, στήν ἀντιπαλότητα, τήν βαρβαρότητα καί στήν ἐξάπλωση τῶν παθῶν.

Βγάλαμε τό Θεό ἀπό τή ζωή μας καί ὁ ἄνθρωπος ἔγινε ἀντικείμενο κατάλληλο γιά ἐκμετάλλευση («Ἄν ὁ Θεός δέν ὑπάρχει, ὅλα ἐπιτρέπονται» ἔλεγε ὁ Ντοστογιέφσκι).

Ἀκόμα καί αὐτά τά παιδιά ζοῦν σ’ ἕνα κλίμα πού καλλιεργεῖ τόν ἐγωκεντρισμό, τήν ἐπιθετικότητα καί τήν ἀγριότητα. 

Διδάσκονται καί μέσα ἀπό τά παιχνίδια τους πῶς θά φθάσουν στήν ἐγκληματικότητα, στόν αὐταρχισμό, στό μῖσος.

Ἡ ἐπιστροφή μας στίς καθαρές καί δοκιμασμένες ἀξίες καί ἀλήθειες τῆς πίστεώς μας, ἡ ἀπελευθέρωση μας ἀπό τή δουλεία τῶν παθῶν μᾶς ὁδηγοῦν στήν ἐλευθερία τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ.

Καί ὁ ἀπ. Παῦλος μᾶς προτρέπει νά μένουμε σταθεροί στήν ἐλευθερία πού μᾶς χάρισε ὁ Χριστός. «Τῇ ἐλευθερίᾳ οὖν ᾗ Χριστός ἡμᾶς ἠλευθέρωσε, στήκετε καί μή πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε»(Γαλ.5, 1).

Αὐτή ἡ ἐλευθερία εἶναι ἐγγύηση καί γιά τήν ἐθνική μας ἐλευθερία.

Μόνον ἄνθρωποι ἐλεύθεροι ἀπό τά πάθη «πλήρεις πίστεως καί ἀγάπης» μποροῦν νά θυσιάζονται γιά τήν ἐλευθερία, γιά τό καλό ὅλων.

http://inpantanassis.blogspot.gr

Φόβος Θεού είναι η συνείδηση της υπευθυνότητας για την σωτηρία μας


Φόβος Θεοῦ εἶναι ἡ συνείδηση τῆς ὑπευθυνότητας γιὰ τὴ σωτηρία μας. Ἔχουμε μέγιστη εὐθύνη γιὰ τὸ πὼς ζοῦμε τὴ στιγμὴ ποὺ τὴ ζωή μας τὴν ἔδωσε ὁ Θεὸς γιὰ νὰ τὴ χρησιμοποιήσουμε γιὰ τὴ σωτηρία μας... 

Φόβος Θεοῦ εἶναι τὸ πρῶτο σκαλοπάτι· ἡ ἀρχὴ τῆς σοφίας. Ἀκολουθεῖ ἡ δοξολογία – ἀπὸ μέρους τοῦ παιδιοῦ στὸν οὐράνιο Πατέρα του.

Ὅσο ἁμαρτωλὸς κι ἂν εἶναι ὁ ἄνθρωπος, μένει πάντα μέσα ἡ σπίθα τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ ἡ σπίθα εἶναι ἱκανὴ νὰ θεριέψει, νὰ γίνει πυρκαϊὰ καὶ νὰ κάψει τὴν ἁμαρτωλότητα, λευκαίνοντας τὸν ἄνθρωπο. Ἡ σπίθα τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ συνείδηση. 

Ἄνθρωπος ἀσυνείδητος δὲν ὑπάρχει. Νὰ φυλάγετε καλά, ὡς θησαυρὸ ἀτίμητο, τὴ συνείδησή σας. Συνεχῶς νὰ βρίσκεστε σὲ ἐγρήγορση. 

Μερικοὶ νομίζουν ὅτι χάνει κανεὶς τὴν ψυχή του, μόνον ἀπὸ μεγάλα ἁμαρτήματα, παραθεωρώντας τὰ μικρά. Ἔρχεται ὁ θάνατος καὶ τοὺς βρίσκει ἀκάθαρτους! 

Ἀποφασίζοντας νὰ ζῆτε ἐν Χριστῷ, νὰ γνωρίζετε ὅτι θὰ σᾶς ταλαιπωροῦν πολυποίκιλοι πειρασμοί! Ὅταν μάθετε νὰ προσεύχεστε, θὰ βρῆτε τὴ δύναμη νὰ τοὺς νικᾶτε, νὰ κυριαρχῆτε στὰ πάθη.

Στάρετς Μπόρις Χόλτσεφ (+29 Ὀκτωβρίου 1971)
http://inpantanassis.blogspot.gr

Το Ευαγγελικό ανάγνωσμα της ημέρας


Τῌ ΤΕΤΑΡΤῌ ΤΗΣ Δ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ 
Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον 
ια΄ 20- 26 
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἤρξατο ὁ Κύριος ὀνειδίζειν τὰς πόλεις ἐν αἷς ἐγένοντο αἱ πλεῖσται δυνάμεις αὐτοῦ, ὅτι οὐ μετενόησαν· Οὐαί σοι, Χοραζίν, οὐαί σοι, Βηθσαϊδά· ὅτι εἰ ἐν Τύρῳ καὶ Σιδῶνι ἐγενήθησαν αἱ δυνάμεις αἱ γενόμεναι ἐν ὑμῖν, πάλαι ἂν ἐν σάκκῳ καὶ σποδῷ καθήμεναι μετενόησαν. πλὴν λέγω ὑμῖν, Τύρῳ καὶ Σιδῶνι ἀνεκτότερον ἔσται ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως ἢ ὑμῖν. καὶ σύ Καπερναούμ, ἡ ἕως τοῦ οὐρανοῦ ὑψωθεῖσα ἕως ᾅδου καταβιβασθήσῃ· ὅτι εἰ ἐν Σοδόμοις ἐγενήθησαν αἱ δυνάμεις αἱ γενόμεναι ἐν σοί, ἔμειναν ἂν μέχρι τῆς σήμερον. πλὴν λέγω ὑμῖν ὅτι γῇ Σοδόμων ἀνεκτότερον ἔσται ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως ἢ σοί. Ἐν ἐκείνῳ τῷ καιρῷ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· Ἐξομολογοῦμαί σοι, πάτερ, Κύριε τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ὅτι ἀπέκρυψας ταῦτα ἀπὸ σοφῶν καὶ συνετῶν, καὶ ἀπεκάλυψας αὐτὰ νηπίοις· ναί, ὁ πατήρ, ὅτι οὕτως ἐγένετο εὐδοκία ἔμπροσθέν σου. 

Νεοελληνική απόδοση:
Τότε ἄρχισε ὁ Ἰησοῦς νὰ κατηγορῇ τὰς πόλεις, εἰς τὰς ὁποίας εἶχαν γίνει τὰ περισσότερα θαύματά του, διότι δὲν μετανόησαν. «Ἀλλοίμονόν σου, Χοραζίν· ἀλλοίμονόν σου, Βηθσαϊδά· διότι ἐὰν τὰ θαύματα, τὰ ὁποῖα ἔγιναν σὲ ἐσᾶς, εἶχαν γίνει εἰς τὴν Τύρον καὶ τὴν Σιδῶνα, θὰ εἶχαν δείξει μετάνοια πρὸ πολλοῦ, μὲ σάκκον καὶ στάκτην. Ἐν τούτοις σᾶς λέγω, ἡ Τύρος καὶ ἡ Σιδὼν θὰ ὑποφέρουν πιὸ λίγο ἀπὸ σᾶς κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς κρίσεως. Καὶ σὺ Καπερναούμ, ποὺ ὑψώθηκες ἕως τὸν οὐρανόν, θὰ καταβιβασθῇς ἕως τὸν Ἅδην, διότι, ἐὰν εἰς τὰ Σόδομα εἶχαν γίνει τὰ θαύματα τὰ ὁποῖα ἔγιναν σ’ ἐσέ, θὰ παρέμεναν μέχρι σήμερον. Ἀλλὰ σᾶς λέγω, ὅτι ἡ χώρα τῶν Σοδόμων θὰ ὑποφέρῃ πιὸ λίγο ἀπὸ σένα κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς κρίσεως». Κατ’ ἐκεῖνον τὸν καιρὸν ἔλαβε τὸν λόγον ὁ Ἰησοῦς καὶ εἶπε, «Σὲ δοξάζω Πατέρα, Κύριε τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, διότι ἔκρυψες αὐτὰ ἀπὸ σοφοὺς καὶ εὐφυεῖς καὶ τὰ ἐφανέρωσες σὲ νήπια. Ναὶ, Πατέρα, διότι αὐτὸ ἦτο τὸ θέλημά σου».

Η εορτή της ημέρας


Ἀνακομιδὴ Τιμίων Λειψάνων Ἁγίων Κύρου καὶ Ἰωάννου τῶν Ἀναργύρων καὶ Θαυματουργῶν καὶ τῶν σὺν αὐτοῖς

«Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, μνήμη τῆς ἀνακομιδῆς τῶν λειψάνων τῶν Ἁγίων καὶ Θαυματουργῶν Ἀναργύρων Κύρου καὶ Ἰωάννου· καὶ τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Ἀθανασίας καὶ τῶν τριῶν αὐτῆς θυγατέρων καὶ παρθένων Θεοδότης, Θεοκτίστης καὶ Εὐδοξίας».
Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Κύρος καὶ Ἰωάννης, Ἀθανασία, Θεοδότη, Θεοκτίστη καὶ Εὐδοξία († 31 Ἰανουαρίου) ἄθλησαν κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (284 – 305 μ.Χ.). Σήμερα ἑορτάζεται ἡ εὕρεση τῶν ἱερῶν λειψάνων αὐτῶν. Ἡ Σύναξή τους ἐτελεῖτο «ἐν τοῖς Φωρακίου καὶ ἐν ταῖς Ἀρκαδιαιναῖς».

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείας χάριτος, τῇ ἐνεργείᾳ, ἀναβλύζοντα, θαυμάτων ῥεῖθρα, ἀναργύρως τὰ σεπτὰ ἡμῶν λείψανα, ἐκ τῶν λαγόνων τῆς γῆς κόσμῳ ἔλαμψαν, Κῦρε θεόφρον, Ἰωάννη τε ἔνδοξε· ὅθεν ἅπαντες, τὴν τούτων τιμῶντες εὕρεσιν, αἰτοῦμεν δι’ ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. β’. Χειρόγραφον εἰκόνα.
Τὸ μέγα ἰατρεῖον τῆς οἰκουμένης, τὸ ζεῦγος τοῦ Χριστοῦ τὸ πεποθημένον, τοὺς φωστῆρας τοὺς ἐκλάμποντας, ταῖς αὐγαῖς τῶν ἰάσεων, ὑμνήσωμεν πιστοὶ μεγαλοφώνως, ἔνδον τοῦ ναοῦ αὐτὸν βοῶντες· Κῦρος καὶ Ἰωάννης, οἱ χορηγοὶ τῶν θαυμάτων, καὶ ἰατροὶ τῶν νοσούντων, αὐγάζουσι τὰ πέρατα.

Μεγαλυνάριον.
Ρεῖθρα ἰαμάτων παντοδαπῶν, βλύζοντα τῷ κόσμῳ, ἀνεφάνησαν ἐκ τῆς γῆς, ὑμῶν νῦν τὰ σκήνη, Κῦρε καὶ Ἰωάννη, ἐξ ὧν ῥῶσιν τρυγῶμεν, ψυχῆς καὶ σώματος.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ


Μη νομίζεις ότι κάθε θλίψη έρχεται στους ανθρώπους εξαιτίας των αμαρτιών. Υπάρχουν άνθρωποι που ευαρεστούν τον Θεό και όμως έχουν θλίψεις. Γιατί λέει η Γραφή: «Θα διωχτούν οι άνομοι και οι απόγονοι των ασεβών θα εξολοθρευτούν». Αλλ’ επίσης λέει: «Όλοι όσοι θέλουν να ζουν με ευσέβεια στο όνομα του Ιησού Χριστού, θα υποστούν διωγμούς».

Άγιος Μάρκος ο Ασκητής

Τρίτη 27 Ιουνίου 2017

Κυριακή Γ´ Ματθαίου - Οσίου Μεθοδίου (Φώτο)

      Την περασμένη Κυριακή Γ´ Ματθαίου και εορτή του Οσίου Μεθοδίου του Ηγιασμένου του εν Νηβρύτω ασκήσαντος, στην Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Επανωσήφη τελέστηκε Δισαρχιερατική Θεία Λειτουργία υπό του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Κρήτης κ. Ειρηναίου και του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αργολίδος κ. Νεκταρίου. Μαζί τους λειτούργησαν ο Καθηγούμενος Αρχιμ. Βαρθολομαίος, με τους Ιερομονάχους Τιμόθεο, Μεθόδιο, Ιγνάτιο, Φώτιο, Θεόκλητο, Νικηφόρο και τους Διακόνους Θεοδόσιο και Κύριλλο.