Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2016

Περιτομή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ


Ἡ κατὰ σάρκα περιτομὴ καὶ ὀνοματοδοσία τοῦ Ἰησοὺ Χριστοῦ, κατὰ τὴν ὄγδοη ἡμέρα ἀπὸ τὴν γέννησή Του, ἀποτελεῖ τὴν βεβαίωση τῆς σαρκώσεως καὶ τῆς προσλήψεως ἀπὸ τὸν Θεὸ Λόγο τῆς τέλειας ἀνθρώπινης φύσεως ἀναλλοιώτως καὶ τῆς εἰσόδου Του στὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ.

Ὅταν μιλᾶμε γιὰ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ Λόγου, ὡς μυστήριο πρέπει νὰ τὴν ἀντιλαμβανόμαστε καὶ ὡς μυστήριο πρέπει νὰ τὴν προσεγγίζουμε, γιατί ὅλα τὰ γεγονότα τῆς ἐνανθρωπίσεως, τῆς σαρκώσεως τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, ἔγιναν μὲ θαυμαστὸ τρόπο ποὺ ξεπερνᾶ τὸ νοῦ ἀνθρώπου. 

Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας λένε ὅτι, ἐὰν ἡ θεία ἐνανθρώπιση ἦταν καταληπτή, δὲν θὰ ἦταν θεία καὶ παρομοιάζουν ὅσους ἀμφιβάλλουν ἢ δὲν πιστεύουν μὲ ἐκεῖνον ποὺ καθόταν στὸ σκοτάδι καὶ πληρώθηκε ἀπὸ φῶς, ἐπειδὴ ὅμως δὲν γνώριζε τὸ πῶς ᾖλθε τὸ φῶς, δὲν δέχθηκε τὸν φωτισμό. 

Τὴν κατὰ σάρκα περιτομὴ τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὴν ὁποία καταδέχθηκε ὁ Κύριος νὰ λάβει σύμφωνα μὲ τὴν σχετικὴ νομικὴ διάταξη, ὅμως μὲ σκοπὸ τὴν κατάργηση τῆς διατάξεως αὐτῆς, προκειμένου νὰ εἰσαγάγει τὴν πνευματικὴ καὶ ἀχειροποίητη περιτομή, δηλαδὴ τὸ Ἅγιο Βάπτισμα, μᾶς τὴν παρέδωσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες νὰ τὴν ἑορτάζουμε κάθε χρόνο. Γιατί ὁ Κύριος, ὅπως καταδέχθηκε πρὸς χάρη μας τὴν ἔνσαρκη Γέννηση καὶ ἔλαβε ὅλα τὰ ἰδιώματα τῆς ἀνθρώπινης φύσεως, ὅσα εἶναι παντελῶς ἀδιάβλητα, ἔτσι καταδέχθηκε νὰ λάβει καὶ τὴν περιτομὴ ποὺ ὅριζε ὁ Ἰουδαϊκὸς Νόμος. 

Καὶ βασικὰ τὴν περιτομὴ ὁ Κύριος τὴ δέχθηκε γιὰ δυὸ λόγους : 

Πρώτον, γιὰ νὰ φράξει τὰ στόματα τῶν αἱρετικῶν, οἱ ὁποῖοι εἶχαν τὴν θρασύτητα νὰ ἰσχυρίζονται ὅτι δὲν ἔλαβε πραγματικὰ ἀνθρώπινη σάρκα, ἀλλὰ ὅτι ἔγινε ἄνθρωπος κατὰ φαντασίαν. Πῶς ὅμως, πραγματικά, θὰ περιτεμνόταν, ἂν δὲν εἶχε λάβει ἀληθινὴ ἀνθρώπινη σάρκα; 

Δεύτερον, γιὰ νὰ κλείσει τὰ στόματα τῶν Ἰουδαίων, οἱ ὁποῖοι Τὸν κατηγοροῦσαν ὅτι δὲν τηρεῖ τὴν ἀργία τοῦ Σαββάτου, καὶ ὅτι καταλύει τὸ Νόμο. 

«Ἐπειδὴ ὁ Θεός», λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, «μᾶς ἔδωσε νὰ κοινωνήσουμε τὸ καλύτερο καὶ δὲν τὸ φυλάξαμε, γι’ αὐτὸ μεταλαβαίνει τὸ χειρότερο, ἐννοῶ τὴν φύση μας, ὥστε ἀπὸ τὴν μία μεριὰ νὰ ἀνακαινίσει τὸν ἑαυτό Του καὶ μὲ τὸν ἑαυτό Του τὸ κατ’ εἰκόνα καὶ κάθ΄ ὁμοίωση, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη νὰ διδάξει καὶ σὲ ἐμᾶς τὴν ἐνάρετη πολιτεία, ἀφοῦ μὲ τὸν ἑαυτό Του τὴν ἔκανε σὲ ἐμᾶς δυνατή. Νὰ μᾶς ἐλευθερώσει ἀπὸ τὴν φθορὰ μὲ τὴν κοινωνία τῆς ζωῆς γενόμενος ἀπαρχὴ τῆς ἀναστάσεώς μας. Νὰ ἀνακαινίσει τὸ σκεῦος ποὺ ἀχρειώθηκε καὶ κομματιάστηκε, νὰ μᾶς λυτρώσει ἀπὸ τὴν τυραννία τοῦ διαβόλου, μὲ τὸ νὰ μᾶς καλέσει στὴ θεογνωσία καὶ νὰ τὸν νεκρώσει, νὰ μᾶς μάθει νὰ παλεύουμε ἀποτελεσματικὰ μὲ τὸν τύραννο, ὁπλισμένοι μὲ ὑπομονὴ καὶ ταπείνωση». 

Ὁ Θεὸς ἔγινε τέλειος καὶ ἀληθινὸς ἄνθρωπος, «ἄνθρωπος ἐν πληγῇ», «ἐν δούλου μορφή», χωρὶς νὰ πάψει νὰ εἶναι τέλειος καὶ ἀληθινὸς Θεός, γιὰ νὰ κάνει τὸν ἄνθρωπο πλήρη καὶ τέλειο υἱὸ τοῦ Θεοῦ καὶ Θεὸ κατὰ χάριν. «Ὁ Θεὸς πτωχεύει τὴν ἐμὴν σάρκα, ἶνα ἐγὼ πλουτήσω τὴν αὐτοῦ Θεότητα… κενούται τῆς ἐαυτοῦ δόξης ἐπὶ μικρόν, ἶνα ἐγὼ τῆς ἐκείνου μεταλάβω πληρώσεως». 

Ἡ δημιουργία καὶ ἡ σωτηρία, ὅλη ἡ ἐλεημοσύνη καὶ ἡ φιλανθρωπία τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἀνακεφαλαιώνονται στὸν Θεάνθρωπο Χριστό, ποὺ μὲ τὴν ἐνσάρκωση καὶ τὴν περιτομή Του καὶ ὅλα τὰ μυστήρια τῆς ἔνσαρκης παρουσίας Του, ἀπεκάλυψε τὴν χριστολογικὴ καὶ χριστοκεντρικὴ ρίζα καὶ προοπτικὴ κάθε πραγματικότητος καὶ ὁλόκληρης τῆς πραγματικότητος. 

Αὐτός, ὁ Κύριος, εἶναι ἡ κεφαλὴ κάθε ἀρχῆς καὶ ἐξουσίας. Σὲ αὐτὸν ἔχουμε περιτμηθεῖ, ὄχι μὲ περιτομὴ καμωμένη μὲ χέρια ἀνθρώπων, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀποβολὴ τοῦ σάρκινου σώματος, δηλαδὴ μὲ τὴν περιτομὴ τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἐνταφιαστήκαμε μαζί Του κατὰ τὸ βάπτισμα, κατὰ τὸ ὁποῖο καὶ ἀναστηθήκαμε μαζί Του μὲ τὴν πίστη στὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος Τὸν ἀνέστησε ἐκ νεκρῶν. Ἀκόμη, ὅταν εἴμασταν νεκροὶ ἐξ’ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας, καὶ ἐξ’ αἰτίας τους εἴμασταν ἀπερίτμητοι, μᾶς ἐζωοποίησε μαζὶ μ’ Αὐτὸν καὶ μᾶς συγχώρεσε ὅλες τὶς ἁμαρτίες. 

Μετὰ τὴν περιτομή Του ὁ Ἰησοῦς, ἐπέστρεψε στὴν οἰκία Του μὲ τὴν μητέρα Του καὶ τὸν Ἰωσήφ. Ἐκεῖ ζοῦσε ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, προοδεύοντας κατὰ τὴν σοφία, τὴν ἡλικία καὶ τὴ χάρη γιὰ τὴ σωτηρία μας. 

Ποιά σχέση θέλουμε να έχουμε με το Θεό;


Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Ποια σχέση θέλουμε να έχουμε με το Θεό; Πολλοί ακούν για τη δόξα του Θεού και νομίζουν ότι η δόξα του Θεού είναι όπως η φήμη ή η δημοσιότητα. Ότι μεγάλη δόξα είναι μεγάλη φήμη και ότι όσο περισσότεροι δοξάζουν το Θεό με αυτήν την έννοια τόσο το καλύτερο για το Θεό γιατί έχει περισσότερους οπαδούς.Δεν είναι αυτή η δόξα του Θεού για τους ορθοδόξους.

Να ρωτήσουμε τον εαυτό μας, ποια σχέση θέλουμε να έχουμε με το Θεό. Δοξάζω το Θεό, κατά την Ορθόδοξη Παράδοση, θα πει νιώθω την Αγία Παρουσία του Θεού στη ζωή μου και δεν κάνω τίποτα χωρίς το Θεό. Η δόξα του Θεού είναι η εμπειρική γνώση του Θεού και η εμπειρική γνώση του Θεού, είναι η γνώση με τα καθολικά βιώματα και με το σπουδαιότερο από όλα, της πίστης, της ελπίδας και της αγάπης. Γνωρίζω το Θεό σημαίνει ότι αγαπώ το Θεό στο πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού.

Δεν θα με δείτε , είπε στους Ιουδαίους, μέχρι να πείτε, «ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου».

http://moschoblog.blogspot.

Η μέθη της παντοδυναμίας


Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Ένας φίλος ζωγράφος ο Στέργιος Χατζούλης έλεγε κάποτε,  πως ο σύγχρονος άνθρωπος είναι ένας "παντοκράτωρ από την ανάποδη». Αργότερα κατάλαβα τι εννοούσε με τα λόγια αυτά. Ότι ο σύγχρονος άνθρωπος ζει στην μέθη του τεχνικού πολιτισμού, που του δημιουργεί την αίσθηση ότι μπορεί τα πάντα, φτάνει να έχει την υλική δύναμη, δηλαδή χρήματα. Ο σύγχρονος άνθρωπος αγνοεί στην μέθη του, ότι όλα τα προβλήματα είναι άλυτα και ότι όλοι μας χωρίς εξαίρεση περνάμε από καταστάσεις στις οποίες δεν υπάρχει καμία ανθρώπινη βοήθεια.

Η πλήρης μέθη του αλκοόλ όπως και κάθε άλλη πλήρης μέθη, δημιουργεί την αίσθηση της παντοδυναμίας στον ευρισκόμενο σε πλήρη μέθη. Ο μεθυσμένος νιώθει ότι μπορεί τα πάντα. Την ίδια βεβαιότητα προκαλεί επίσης η μέθη της εξουσίας, όπως φαίνεται από αυτούς που με την αίσθηση της παντοδυναμίας τους, ζουν σαν να είναι αιώνιοι και δεν θα πεθάνουν ποτέ. Δεν γνωρίζουν, ποιοι είναι, πού βρίσκονται και τι κάνουν.

Πλήρη μέθη και αίσθηση παντοδυναμίας προκαλεί επίσης ο τεχνικός πολιτισμός γι΄ αυτό και είναι επικίνδυνος για την ειρήνη, τη δικαιοσύνη αλλά και για την ίδια την επιβίωσης. Όλα αυτά τα άτομα είναι ανεύθυνα, δεν τιμωρούνται για τις πράξεις τους, διότι δεν έχουν την ικανότητα του καταλογισμού και απαλλάσσονται της ενοχής είτε λόγω μέθης είτε λόγω ανοησίας.

Η αφύπνιση στην πραγματικότητα δηλαδή η γνώση ότι υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες μπορεί να βρεθεί ο καθένας, και στις οποίες δεν υπάρχει καμία ανθρώπινη βοήθεια είναι καταλυτική ΄γι’ αυτούς είτε πρόκειται για μεμονωμένα άτομα είτε για ανθρώπινα σύνολα. Ο Μέγας Αλέξανδρος υπήρξε επίσης μέγας ως προς την ξαφνική ομαδική αφύπνιση στην πραγματικότητα, την οποία μπορούσε να προκαλέσει στο στρατόπεδο του εχθρού και να το τρέψει σε άτακτη φυγή! 

http://moschoblog.blogspot.

"Λόγος εν ταις Καλάνδαις "


ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
" Λόγος εν ταις Καλάνδαις "( Απόσπασμα - PG 48, 955 - 956 )
Ο ευάρεστος κατά Θεόν εορτασμός της πρωτοχρονιάς και η πλάνη της εκ του πονηρού ευφροσύνης κατά τις ημέρες των εορτών

 Θα σου πάει καλά όλη η χρονιά, όχι αν μεθάς την πρώτη του μηνός, αλλά αν και την πρώτη του μηνός και κάθε μέρα κάνεις αυτά που αρέσουν στον Θεό. Διότι η ημέρα γίνεται κακή ή καλή όχι από τη δική της φύση, αφού δε διαφέρει η μια μέρα από την άλλη, αλλά από τη δική μας επιμέλεια ή ραθυμία.
Αν κάνεις την αρετή, σου έγινε καλή η μέρα. Αν κάνεις την αμαρτία, έγινε κακή και γεμάτη κόλαση. Αν εμβαθύνεις σ' αυτά κι έχεις αυτές τις διαθέσεις, θα 'χεις καλή όλη τη χρονιά κάνοντας κάθε μέρα προσευχές, ελεημοσύνες. Αν όμως αμελείς την προσωπική σου αρετή κι εμπιστεύεσαι την ευφροσύνη της ψυχής σου στις αρχές των μηνών και στους αριθμούς των ημερών, θα ερημωθείς απ' όλα τα αγαθά σου.
Αυτό, λοιπόν, επειδή το αντιλήφθηκε ο διάβολος κι επειδή φροντίζει να καταλύσει τους κόπους μας για την αρετή και να σβήσει την προθυμία της ψυχής, μας έμαθε να βάζουμε στις μέρες την ετικέτα της ευτυχίας ή της δυστυχίας. 
 Ένας που έπεισε τον εαυτό του ότι η ημέρα είναι κακή ή καλή, ούτε στην κακή θα φροντίσει για καλά έργα, διότι τάχα άδικα τα κάνει όλα και χωρίς σε τίποτα να ωφελήσει, εξαιτίας της κακορίζικης ημέρας ' ούτε στην καλή πάλι θα το κάνει αυτό, διότι τάχα σε τίποτα δεν τον εμποδίζει η προσωπική του ραθυμία, εξαιτίας της καλορίζικης ημέρας, κι έτσι και από τις δύο πλευρές θα προδώσει τη σωτηρία του. 
Κι άλλοτε μεν διότι δήθεν ανώφελα κοπιάζει, άλλοτε διότι δήθεν περιττά, θα ζήσει μέσα στην αργία και την πονηριά. Γνωρίζοντας λοιπόν αυτό, πρέπει να αποφεύγουμε τις μεθοδείες του διαβόλου και να βγάλουμε από το νου μας αυτήν την ιδέα και να μην προσέχουμε τις μέρες ούτε να μισούμε τη μία και ν' αγαπούμε την άλλη...
Ο χριστιανός δεν πρέπει να γιορτάζει μόνο μήνες ούτε πρωτομηνιές ούτε Κυριακές, αλλά σ' όλη του τη ζωή να έχει τη γιορτή που του πρέπει. Και ποια γιορτή του πρέπει; Ας ακούσουμε τον Παύλο που λέει«Ώστε εορτάζωμεν μη εν ζύμη παλαιά, μηδέ εν ζύμη κακίας και πονηρίας, αλλ' εν αζύμοις ειλικρινείας και αληθείας»(Α' Κορ 5,8).
Όταν λοιπόν έχεις καθαρή τη συνείδηση, έχεις πάντα γιορτή  τρέφεσαι με καλές ελπίδες και εντρυφάς στην προσδοκία των μελλόντων αγαθών ' όπως, όταν δεν έχεις παρρησία κι έχεις πέσει σε πολλά αμαρτήματα, ακόμη κι αν είναι μύριες γιορτές και πανηγύρια δεν θα 'σαι σε καθόλου καλύτερη θέση από εκείνους που πενθούν. Διότι, τί όφελος έχω εγώ από τη λαμπρή μέρα, όταν τη ψυχή μου τη σκοτίζει η συνείδηση;
Αν λοιπόν θέλεις να 'χεις και κάποιο κέρδος από την πρωτομηνιά, κάνε το εξής :
Όταν βλέπεις ότι συμπληρώθηκε ο χρόνος, ευχαρίστησε τον Κύριο, διότι σ' έβαλε σ' αυτήν την περίοδο των ετών. Δημιούργησε κατάνυξη στην καρδιά σου, ξαναλογάριασε τον χρόνο της ζωής σου, πες στον εαυτόν σου :
Οι μέρες τρέχουν και περνούν, τα χρόνια συμπληρώνονται, πολύ μέρος του δρόμου προχωρήσαμε. Άραγε τί καλό κάναμε; Μήπως άραγε φύγουμε από δω άδειοι κι απογυμνωμένοι από κάθε αρετή; Το δικαστήριο είναι κοντά, η ζωή μας τρέχει προς το γήρας.

https://proskynitis.blogspot.

Η αγάπη


«Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλού, … ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν…΄ πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει» (Α΄ Κορ. 13:4, 5, 7)

Ο λόγος για την αγάπη είναι πάντοτε επίκαι­ρος. Ιδιαίτερα στην εγωκεντρική εποχή μας, που πέτρωσαν οι καρδιές και χάθηκαν τα ειλικρινή αισθήματα, και που λόγια πολλά δίχως αντίκρυ­σμα ζωής, στείρα ιδεολογήματα και νοσηροί συναι­σθηματισμοί διεκδικούν τη θέση της αγάπης. Σε τούτο το ύψιστο αγαθό μπορούν να μας χει­ραγωγήσουν με ασφάλεια οι άγιοι της Εκκλησίας μας, γιατί αυτοί, με τη ζωή και το λόγο τους, φανε­ρώνουν τη σαρκωμένη Αγάπη, που είναι ο ίδιος ο Θεός – «ο Θεός αγάπη εστί» (Α’ Ιω. 4:16). 

Ο όσιος Μάξιμος ο ομολογητής υπήρξε ο δια­πρεπέστερος θεολόγος του 7ου αιώνα. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 580 και πήρε επιμελη­μένη παιδεία. Διετέλεσε αρχιγραμματέας του αυτο­κράτορα Ηρακλείου, μα σύντομα εγκατέλειψε τη θέση του και, σε ηλικία 34 περίπου χρόνων, έγινε μοναχός. Αφού ασκήθηκε σκληρά στη μοναστική παλαί­στρα, αφοσιώθηκε, από το 633 μέχρι το τέλος της ζωής του, στον αγώνα εναντίον του μονοθελητισμού, αιρέσεως που δίδασκε πως ο Χριστός έχει μόνο μια θέληση, τη θεία, σε αντίθεση με την ορθό­δοξη διδασκαλία, σύμφωνα με την οποία ο Χρι­στός, ως Θεάνθρωπος, έχει δύο θελήσεις, τη θεία και την ανθρώπινη. 

Αν και απλός μοναχός ο όσιος Μάξιμος, κατόρ­θωσε, με τη δυναμική του παρουσία, να κατευθύνει τον ορθόδοξο θεολογικό αγώνα για μια περίπου εικοσιπενταετία. Αυτό του στοίχισε συλλήψεις, κα­κοποιήσεις, διαπομπεύσεις, εξορίες. Για να στα­ματήσει να μιλάει και να γράφει, του έκοψαν τη γλώσσα και το δεξί χέρι. 


Τελικά, τον Αύγουστο του 662, κλεισμένος σε φρούριο του Καυκάσου, υπέ­κυψε στις ταλαιπωρίες και τα γηρατειά. Από τα σπουδαία θεολογικά έργα του, παρου­σιάζουμε στις επόμενες σελίδες, σε ελεύθερη νεο­ελληνική απόδοση, μερικά από τα τετρακόσια «Κε­φάλαια περί αγάπης», που έγραψε ύστερ’ από αίτηση του πρεσβυτέρου Ελπιδίου. Τα προσφέ­ρουμε στον σημερινό αναγνώστη, πιστεύοντας ότι μέσα σ’ αυτά θα βρει το μέτρο της αληθινής αγάπης προς το Θεό, τον πλησίον και τον εαυτό του. Αρκεί να μελετηθούν όπως ο όσιος Μάξιμος συμβούλευε τον Ελπίδιο: 

“Σε παρακαλώ να τα διαβάζεις με προσοχή, γιατί τα νοήματά τους είναι συμπυκνω­μένα, και, παρόλο που η διατύπωσή τους φαίνεται απλή, χρειάζονται μεγάλη εξέταση και εμβάθυνση. Ίσως μέσα σ’ αυτά ανακαλύψεις κάτι χρήσιμο για την ψυχή σου. Και θ’ ανακαλύψει σίγουρα, με τη χάρη του Θεού, εκείνος που διαβάζει με απλότητα, φόβο Θεού και αγάπη”.

(Πρόλογος υπό των πατέρων της Ιεράς Μονής Παρακλήτου, Ωρωπού Αττικής)

Η αγάπη

Αγάπη είναι μια αγαθή διάθεση της ψυχής, που κάνει τον άνθρωπο να μην προτιμάει τίποτ’ άλλο περισσότερο από το να γνωρίσει το Θεό. Είναι αδύνατον όμως ν’ αποκτήσει σταθερά μέσα του αυτή την αγάπη, όποιος έχει εμπαθή προσκόλληση σε κάτι από τα γήινα.

Μην πεις ότι και μόνο η πίστη μου στο Χριστό μπορεί να με σώσει. Αυτό είναι αδύνατον, αν δεν αποκτήσεις και την έμπρακτη αγάπη. Η απλή πί­στη, που δεν συνοδεύεται με έργα αγάπης, σε τί­ποτα δεν ωφελεί, αφού και τα δαιμόνια πιστεύουν και τρέμουν.

Όπως η μνήμη της φωτιάς δεν ζεσταίνει το σώμα, έτσι και η πίστη χωρίς αγάπη δεν φωτίζει την ψυχή με τη γνώση του Θεού.

Εκείνο που αγαπάει κανείς, σ’ αυτό και είναι προσηλωμένος, και, για να μην το στερηθεί, κατα­φρονεί όλα όσα τον αποσπούν απ’ αυτό. Έτσι κι εκείνος που αγαπάει το Θεό, καλλιεργεί την κα­θαρή προσευχή και διώχνει από μέσα του κάθε πάθος που τον εμποδίζει απ’ αυτήν.

Ο νους που ενώνεται με το Θεό και παραμένει μαζί του με την προσευχή και την αγάπη, αυτός γί­νεται σοφός, αγαθός, δυνατός, φιλάνθρωπος, σπλαχνικός, μακρόθυμος. Μ’ ένα λόγο, έχει πάνω του όλα τα θεία γνωρίσματα. Όταν όμως απομα­κρύνεται από το Θεό και προσκολλάται στα γήινα, ή γίνεται σαν κτήνος, καθώς κυλιέται στις ηδονές, ή γίνεται σαν θηρίο, καθώς φιλονικεί με τους ανθρώ­πους για πράγματα υλικά.

Εκείνος που φοβάται το Θεό, έχει πάντοτε σύντροφό του την ταπεινοφροσύνη. Και η ταπεινοφροσύνη τον οδηγεί στην αγάπη και την ευχαριστία του Θεού. Σκέφτεται δηλαδή την προηγούμενη ζωή του, τα διάφορα αμαρτήματα και τους πειρασμούς τους, και πως απ’ όλα αυτά τον γλύτωσε ο Κύριος και τον μετέφερε από τη ζωή των παθών στον κατά Θεόν βίο. Με τέτοιες σκέψεις λοιπόν αποκτάει και την αγάπη προς το Θεό, τον ευεργέτη και κυβερνήτη της ζωής του, τον οποίο αδιάλειπτα ευχαριστεί με πολλή ταπεινοφροσύνη.

Εκείνος που αγαπάει το Θεό, ζει αγγελικό βίο πάνω στη γη. Νηστεύει και αγρυπνεί, ψάλλει και προσεύχεται, και για κάθε άνθρωπο σκέφτεται πάντοτε το καλό.

Η αγάπη προς το Θεό παρακινεί όποιον την έχει να καταφρονεί κάθε πρόσκαιρη ηδονή και κάθε κόπο και λύπη. Ας σε πείσουν γι’ αυτό όλοι οι άγιοι, οι οποίοι τόσα έπαθαν για το Χριστό.

Η ανέκφραστη ειρήνη, που έχουν οι άγιοι άγγελοι, οφείλεται σ’ αυτά τα δύο: στην αγάπη προς το Θεό και στην αγάπη αναμεταξύ τους. Το ίδιο συμβαίνει και με τους αγίους όλων των αιώνων. Πολύ καλά λοιπόν έχει λεχθεί από το Σωτήρα μας, ότι σ’ αυτές τις δύο εντολές συνοψίζονται όλος ο νόμος και η διδασκαλία των προφητών (Ματθ. 22, 40).

Όποιος αγαπάει το Θεό, δεν είναι δυνατό να μην αγαπήσει και κάθε άνθρωπο σαν τον εαυτό του. Και όσους ακόμα είναι υπόδουλοι στα πάθη τους, κι αυτούς τους αγαπάει σαν τον εαυτό του, και χαίρεται με αμέτρητη και ανείπωτη χαρά, όταν τους βλέπει να διορθώνονται.

«Όποιος με αγαπάει», λέει ο Κύριος, «θα τηρήσει τις εντολές μου» (Ιω. 14, 23). «Και η δική μου εντολή είναι να αγαπάτε ο ένας τον άλλο» (Ιω. 15,12). Εκείνος λοιπόν που δεν αγαπάει τον πλησίον του, αθετεί την εντολή του Κυρίου. Και όποιος αθετεί την εντολή του Κυρίου, ούτε τον Κύριο είναι δυνατό ν’ αγαπήσει.

Μην καταφρονήσεις την εντολή της αγάπης, γιατί μ’ αυτή θα γίνεις παιδί του Θεού, ενώ παρα­βαίνοντάς την θα γίνεις παιδί της γέεννας.

Για τις εξής πέντε αιτίες οι άνθρωποι αγαπούν ο ένας τον άλλο: – Για το Θεό, όπως ο ενάρετος τους αγαπάει όλους, και όπως κάποιος αγαπάει τον ενάρετο, έστω κι αν ο ίδιος δεν έγινε ακόμα ενάρετος. – Για φυσικούς λόγους, όπως οι γονείς αγαπούν τα παιδιά τους, και αντιστρόφως. – Από κενοδοξία, όπως αγαπάει κάποιος αυτόν που τον δοξάζει. – Από φιλαργυρία, όπως εκείνος που αγαπάει τον πλούσιο γιατί του δίνει χρήματα. – Από φιληδονία, όπως εκείνος που αγαπάει ένα πρόσωπο, γιατί του ικανοποιεί τη γαστριμαργία ή τη σαρκική του επιθυμία. Απ’ αυτές λοιπόν τις αιτίες, η πρώτη είναι αξιέ­παινη, η δεύτερη ούτε επαινετή ούτε αξιοκατάκριτη, ενώ οι υπόλοιπες είναι εμπαθείς.

Σε όλες μας τις πράξεις ο Θεός εξετάζει το σκοπό για τον οποίο τις εκτελούμε, αν δηλαδή τις κάνουμε γι’ Αυτόν ή για κάτι άλλο. Όταν λοιπόν θέλουμε να κάνουμε ένα καλό, ας μην έχουμε σκοπό ν’ αρέσουμε στους ανθρώπους, αλλά μόνο στο Θεό. Σ’ Αυτόν ν’ αποβλέπουμε και όλα να τα κάνουμε για τη δική του δόξα. Διαφορετικά, θα κουραζόμαστε χωρίς να κερδίζουμε τίποτα.

Έργο αγάπης είναι η ολόψυχη ευεργεσία προς τον πλησίον μας, η μακροθυμία και η υπομονή που δείχνουμε απέναντί του, καθώς επίσης και η φρόνιμη και συνετή χρησιμοποίηση των πραγμάτων.

Η διάθεση της αγάπης δεν φανερώνεται μόνο με την παροχή χρημάτων, αλλά πολύ περισσότερο με τη μετάδοση πνευματικού λόγου και με τη σωματική διακονία.

Εκείνος που αγαπάει το Χριστό, Τον μιμείται όσο μπορεί. Ο Χριστός, για παράδειγμα, – δεν έπαψε να ευεργετεί τους ανθρώπους – έδειχνε μακροθυμία, όταν του συμπεριφέρονταν με αχαριστία και Τον βλαστημούσαν – υπέμεινε, όταν Τον χτυπούσαν και Τον θανάτωναν, χωρίς καθόλου να σκέφτεται για κανέναν το κακό που Του έκανε. Αυτά τα τρία έργα είναι εκφραστικά της αγάπης προς τον πλησίον. Χωρίς αυτά, απατάται εκείνος που λέει ότι αγαπάει το Χριστό ή ότι θα κερδίσει τη βασιλεία Του. Γιατί ο Κύριος μας βεβαιώνει: «Δεν θα μπει στη βασιλεία των ουρανών εκείνος που μου λέει «Κύριε, Κύριε», αλλά εκείνος που κάνει το θέλημα του Πατέρα μου» (Ματθ. 7,21). Και πάλι: «Όποιος με αγαπάει, θα τηρήσει τις εντολές μου» (Ιω. 14,15).

«Εγώ σας λέω», είπε ο Κύριος, «αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευεργετείτε όσους σας μισούν, προσεύχεστε για όσους σας βλάπτουν» (Ματθ. 5,44). Γιατί έδωσε αυτές τις εντολές; Για να ελευθερώσει από το μίσος, τη λύπη, την οργή και τη μνησικακία και να σε αξιώσει ν’ αποκτήσεις την τέλεια αγάπη. Αυτή είναι αδύνατο να την έχει όποιος δεν αγαπάει εξίσου όλους τους ανθρώπους, όπως και ο Θεός τους αγαπάει όλους εξίσου.

Όποιος έχει την τέλεια αγάπη, δεν κάνει διακρίσεις στους ανθρώπους. Ξέρει πως όλοι μας έχουμε την ίδια ανθρώπινη φύση, και γι’ αυτό ανεξαίρετα τους αγαπάει όλους το ίδιο. Τους εναρέτους τους αγαπάει ως φίλους, ενώ τους κακούς τους αγαπάει ως εχθρούς και τους ευεργετεί και μακροθυμεί και υπομένει, αν τον βλάψουν, χωρίς να υπολογίζει καθόλου το κακό που του γίνεται. Αντίθετα, αν το καλέσει η περίσταση, πάσχει για χάρη τους, για να τους κάνει κι αυτούς φίλους, αν είναι δυνατόν. Κι αν αυτό δεν το κατορθώσει, δεν αλλάζει τη διάθεσή του, αλλά συνεχίζει να τους αγαπάει όλους εξίσου.

Αγωνίσου, όσο μπορείς, ν’ αγαπήσεις κάθε άνθρωπο. Αν αυτό δεν μπορείς να το κάνεις ακόμα, τουλάχιστον μη μισήσεις κανέναν. Αλλά ούτε αυτό θα μπορέσεις να το πετύχεις, αν δεν καταφρονήσεις τα πράγματα του κόσμου.

Αυτά που διώχνουν την αγάπη από τον άν­θρωπο, είναι τα εξής: η προσβολή, η ζημία, η συκο­φαντία σε θέματα πίστεως ή διαγωγής, τα ξυλοκοπήματα, οι πληγές και τα παρόμοια, που συμ­βαίνουν είτε στον ίδιο είτε σε κάποιον συγγενή ή φί­λο του. Εκείνος λοιπόν που για κάτι απ’ αυτά διώ­χνει την αγάπη, δεν έμαθε ακόμα ποιος είναι ο σκο­πός των εντολών του Χριστού.

Ο σκοπός των εντολών του Κυρίου είναι να ελευθερώσουν το νου από την ακράτεια και το μί­σος, και να τον οδηγήσουν στην αγάπη Εκείνου και του πλησίον. Απ’ αυτή τη διπλή αγάπη γεννιέ­ται το φως της έμπρακτης πνευματικής γνώσεως.

Αν «η αγάπη είναι η εκπλήρωση του νόμου του Θεού» (Ρωμ. 13:10), εκείνος που έχει μνησικακία για τον αδελφό και κάνει δόλια σχέδια εναντίον του και τον καταριέται και χαίρεται για κάθε του πτώση, αυτός δεν παραβαίνει άραγε τις εντολές του Θεού και δεν είναι άξιος για την αιώνια κόλαση;

Αν «η αγάπη δεν κάνει κακό στον πλησίον» (Ρωμ. 13,10), εκείνος που φθονεί τον αδελφό και λυπάται για την προκοπή του και με ειρωνείες προσπαθεί να κηλιδώσει την υπόληψή του ή τον επιβουλεύεται με κάποια κακοήθεια, αυτός ο άνθρωπος δεν αποξενώνει άραγε τον εαυτό του από την αγάπη και δεν τον κάνει ένοχο για την αιώνια καταδίκη;

Ο Χριστός δεν θέλει να έχεις εναντίον κανενός ανθρώπου μίσος ή λύπη ή οργή ή μνησικακία οποιασδήποτε μορφής και για οποιοδήποτε πρόσκαιρο πράγμα. Κι αυτό το διακηρύσσουν παντού τα τέσσερα Ευαγγέλια.

Όποιος βλέπει και ίχνος μόνο μίσους μέσα στην καρδιά του προς οποιονδήποτε άνθρωπο και για οποιοδήποτε σφάλμα του, αυτός δεν αγαπάει κα­θόλου το Θεό. Γιατί η αγάπη προς το Θεό δεν ανέ­χεται καθόλου το μίσος εναντίον του πλησίον.

Μην πεις, «Δεν μισώ τον αδελφό μου», τη στιγ­μή που δεν θέλεις να τον θυμάσαι. Άκουσε τι λέει ο προφήτης Μωυσής: «Μη μισήσεις τον αδελφό σου με τη σκέψη σου. Να τον ελέγξεις όμως, για να μην έχεις την αμαρτία που θα είχες, αν αδιαφορούσες για τη διόρθωσή του» (Λευϊτ. 19:17).

Η λύπη είναι στενά συνδεδεμένη με τη μνησικακία. Όταν λοιπόν ο νους σκέφτεται το πρόσωπο του αδελφού και αισθάνεται λύπη, είναι φανερό ότι του κρατάει κακία. «Οι δρόμοι όμως των μνησικάκων οδηγούν στον πνευματικό θάνατο» (Παρ. 12, 28), γιατί «ο κάθε μνησίκακος είναι παραβάτης του νόμου» (Παρ. 21, 24).

Την ώρα της ειρήνης σου, μη θυμάσαι εκείνα που σου είπε ο αδελφός όταν σε στενοχώρησε –είτε σ’ εσένα κατά πρόσωπο τα είπε, είτε σε άλλον και μετά τα άκουσες-, για να μην πέσεις στο πάθος της μνησικακίας.

Όταν συνομιλείς με άλλους, πρόσεχε μήπως εξαιτίας της λύπης, που διατηρείς ακόμα κρυμμένη μέσα σου, νοθεύσεις τους επαίνους σου για τον αδελφό, αναμειγνύοντας ασυναίσθητα στα λόγια σου την κατηγορία. Να χρησιμοποιείς στις συνομιλίες σου αγνό έπαινο για τον αδελφό και να προσεύχεσαι γι’ αυτόν ειλικρινά, σαν να προσεύχεσαι για τον εαυτό σου. Έτσι, πολύ σύντομα θα ελευθερωθείς από το ολέθριο μίσος.

Μη θίξεις τον αδελφό σου με υπονοούμενα, μην τυχόν σου ανταποδώσει κι εκείνος τα ίδια και χά­σετε έτσι και οι δυο σας την αγάπη. Αν ο αδελ­φός έσφαλε, υπόδειξέ του το σφάλμα με παρρησία και αγάπη, για να διαλύσεις έτσι την αιτία της στε­νοχώριας και ν’ απαλλαγείτε από την ταραχή και τη λύπη.

Βλαστήμησε κάποιος; Μη μισήσεις αυτόν, αλλά τη βλασφημία και το δαίμονα, που τον έκανε να βλαστημήσει. Αν όμως μισείς αυτόν που βλαστήμησε, μίσησες άνθρωπο κι έτσι αθέτησες την εντο­λή της αγάπης. Ό,τι έκανε εκείνος με το λόγο, το κάνεις εσύ με το έργο. Αν τώρα τηρείς την εντολή, δείξε την αγάπη σου και όσο μπορείς βοήθησέ τον ν’ απαλλαγεί από το κακό.

Δεν μπορεί μια λογική ψυχή, που τρέφει μίσος εναντίον κάποιου ανθρώπου, να ειρηνεύσει με το Θεό, ο οποίος έχει δώσει τις εντολές. Γιατί εκεί μας λέει: «Αν δεν συγχωρείτε τα σφάλματα των συ­νανθρώπων σας, ούτε ο Πατέρας σας ο ουράνιος θα συγχωρήσει τα δικά σας σφάλματα» (Ματθ. 6:15).

Αν θέλεις να μην ξεπέσεις από την αγάπη του Θεού, μην αφήσεις τον αδελφό σου να κοιμηθεί λυπημένος μαζί σου ούτε κι εσύ να κοιμηθείς λυπημένος μαζί του. Πήγαινε, συμφιλιώσου με τον αδελφό σου, και τότε πρόσφερε στο Χριστό το δώρο της αγάπης σου με καθαρή συνείδηση και θερμή προσευχή.

Εξέτασε τη συνείδησή σου με κάθε ακρίβεια, μή­πως εξαιτίας σου δεν συμφιλιώθηκε ο αδελφός μα­ζί σου. Τη συνείδηση, που γνωρίζει τις κρυφές σου σκέψεις, μην την καταφρονείς, γιατί έτσι θα σου γίνεται εμπόδιο την ώρα της προσευχής και θα σε κατηγορεί την ώρα του θανάτου σου.

Μην αφήσεις τ’ αυτιά σου ν’ ακούνε τα λόγια όποιου καταλαλεί, ούτε και τα δικά σου λόγια να φτάνουν στ’ αυτιά του φιλοκατήγορου, μιλώντας ή ακούγοντας με ευχαρίστηση κατά του πλησίον σου, για να μη χάσεις τη θεία αγάπη και βρεθείς απόκληρος της αιώνιας ζωής.

Μη νομίζεις ότι σε αγαπούν εκείνοι που σου με­ταφέρουν λόγια, τα οποία σου προξενούν λύπη και μίσος εναντίον του αδελφού, ακόμα κι αν σου φαίνονται ότι λένε αλήθεια. Αυτούς να τους απο­στρέφεσαι σαν θανατηφόρα φίδια, ώστε κι εκεί­νους να σταματήσεις από την καταλαλιά και τη δι­κή σου ψυχή ν’ απαλλάξεις από την κακία.

Τον αδελφό, που τον είχες μέχρι χθες πνευμα­τικό και ενάρετο, μην τον κρίνεις σήμερα ως κακό και πονηρό, επειδή ο διάβολος σ’ έβαλε να τον μι­σήσεις. Εσύ, με την αγάπη που μακροθυμεί, έχο­ντας στο νου σου τα χθεσινά καλά του, δίωξε το σημερινό μίσος της ψυχής.

Εκείνον που μέχρι χθες επαινούσες ως καλό και τον εγκωμίαζες ως ενάρετο, μην τον κακολογήσεις σήμερα, επειδή τον μίσησες, έχοντας ως πρόσχημα τον δικό του άσχημο λόγο. Εσύ συνέχισε να τον επαινείς, ακόμα κι αν κυριαρχείσαι από τη λύπη. Μ’ αυτόν τον τρόπο εύκολα θα επανέλθεις στη σωτήρια αγάπη.

Όταν μας δουν οι δαίμονες να καταφρονούμε τα πράγματα του κόσμου, με σκοπό να μη μισή­σουμε για χάρη τους τούς ανθρώπους και ξεπέ­σουμε έτσι από την αγάπη, τότε ξεσηκώνουν ενα­ντίον μας συκοφαντίες, ώστε, μην υποφέροντας τη λύπη, να μας αναγκάσουν να μισήσουμε τους συκοφάντες.

Δεν υπάρχει βαρύτερος πόνος της ψυχής από τη συκοφαντία, είτε στην πίστη συκοφαντείται κάποιος είτε στη διαγωγή. Και κανείς δεν μπορεί να μένει αδιάφορος όταν συκοφαντείται, παρά μόνο εκείνος που στρέφει τα μάτια του στο Θεό, τον μόνο που μπορεί να μας λυτρώσει από τον κίνδυνο, να φανερώσει στους ανθρώπους την αλήθεια και να παρηγορήσει την ψυχή με την ελπίδα.

Όσο εσύ προσεύχεσαι μ’ όλη σου την ψυχή για εκείνον που σε συκοφάντησε, τόσο και ο Θεός πληροφορεί για την αθωότητά σου όσους σκανδαλίστηκαν εξαιτίας της συκοφαντίας.

Γνήσιος φίλος είναι εκείνος που, στον καιρό του πειρασμού, συμμερίζεται αθόρυβα και ατάραχα τις θλίψεις, τις ανάγκες και τις συμφορές του πλησίον, σαν να είναι δικές του.

Μόνο όσοι τηρούν πιστά τις εντολές του Θεού και γνωρίζουν καλά το βάθος των θείων κριμάτων, δεν εγκαταλείπουν τους φίλους τους, όταν αυτοί δοκιμάζονται με παραχώρηση του Θεού. Όσοι ό­μως περιφρονούν τις εντολές του Θεού και αγνο­ούν το βαθύτερο νόημα των δοκιμασιών που ο Θε­ός επιτρέπει, αυτοί, όταν μεν ο φίλος ευημερεί, α­πολαμβάνουν μαζί του, ενώ όταν ταλαιπωρείται από τους πειρασμούς, τον εγκαταλείπουν. Κάποτε μάλιστα συμβαίνει να συμμαχούν και με τους εχ­θρούς του.

Οι φίλοι του Χριστού αγαπούν ειλικρινά όλους τους ανθρώπους, δεν αγαπιούνται όμως απ’ όλους. Οι φίλοι του κόσμου ούτε αγαπούν όλους, ούτε αγαπιούνται απ’ όλους. Και οι μεν φίλοι του Χριστού διατηρούν την αγάπη συνεχώς ως το τέ­λος της ζωής τους, ενώ οι φίλοι του κόσμου τη δια­τηρούν ώσπου να συγκρουστούν μεταξύ τους για πράγματα του κόσμου.

Δεν έχει ακόμα τέλεια αγάπη ούτε βαθειά γνώση της θείας πρόνοιας εκείνος που σε καιρό πειρασμού δεν κάνει υπομονή για όσα λυπηρά του συμβαίνουν, αλλ’ αποκόπτεται από την αγάπη των πνευματικών αδελφών.

Μη βιάζεσαι να καταστρέψεις το δεσμό της πνευματικής αγάπης, γιατί δεν έχει μείνει άλλη οδός σωτηρίας για τους ανθρώπους.

Φιλαυτία είναι η εμπαθής και παράλογη αγάπη προς το σώμα μας, την οποία αντιμάχεται η αγά­πη και η εγκράτεια. Εκείνος που έχει τη φιλαυτία, είναι φανερό ότι έχει όλα τα πάθη.

Αρχή όλων των παθών είναι η φιλαυτία και τέ­λος η υπερηφάνεια. Εκείνος που την ξερίζωσε, έκο­ψε μαζί της και όλα τα πάθη.

Μην είσαι αυτάρεσκος και δεν θα γίνεις μισάδελφος. Μην είσαι φίλαυτος και θα γίνεις φιλόθεος.

Κάθε άνθρωπο πρέπει να τον αγαπάμε με την ψυχή μας. Ομως μόνο στο Θεό να έχουμε την ελπίδα μας, κι Αυτόν μ’ όλη μας τη δύναμη να λα­τρεύουμε. Γιατί όσο μας συντηρεί Εκείνος, και οι φί­λοι μας φροντίζουν και οι εχθροί δεν μπορούν να μας βλάψουν. Οταν όμως Εκείνος μας εγκαταλεί­ψει, και οι φίλοι όλοι μας αποστρέφονται και οι εχθροί αποκτούν δύναμη εναντίον μας.

Αν εκείνος που έχει όλα τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, δεν έχει όμως αγάπη, τίποτα δεν ωφελείται, όπως λέει ο θείος Απόστολος (Α΄ Κορ. 13, 2), άραγε πόση προθυμία και ζήλο οφείλουμε να δείξουμε για να την αποκτήσουμε;

Το θυμικό μέρος της ψυχής(*) χαλιναγώγησέ το με την αγάπη, το επιθυμητικό καταμάρανέ το με την εγκράτεια και το λογιστικό φτέρωσε το με την προσευχή. Ετσι το φως του νου δεν θα θαμπωθεί ποτέ.

Να καταπονείς το σώμα σου με νηστεία και αγρυπνία, και να καταγίνεσαι ακούραστα με την ψαλμωδία και την προσευχή. Τότε θα έρθει σ’ εσέ­να ο αγιασμός της σωφροσύνης και θα σου φέρει την αγάπη.

Μη μολύνεις το σώμα σου με αισχρές πράξεις και μη λερώνεις την ψυχή σου με πονηρές σκέψεις. Τότε η ειρήνη του Θεού θα έρθει μέσα σου και θα σου φέρει την αγάπη.

Πολλοί βέβαια έχουν πει πολλά για την αγάπη. Αν όμως την αναζητήσεις, θα τη βρεις μόνο στους μαθητές του Χριστού, γιατί μόνο αυτοί είχαν για δάσκαλό τους στην αγάπη την αληθινή Αγάπη, το Χριστό, και έλεγαν: «Αν έχω το χάρισμα να προφητεύω και να γνωρίζω όλα τα μυστήρια, κι αν έχω όλη τη γνώση, αλλά δεν έχω αγάπη, σε τίποτα δεν ωφελούμαι» (Α΄ Κορ. 13, 2). Εκείνος λοιπόν που απέκτησε την αγάπη, απέκτησε τον ίδιο το Θεό, γιατί «ο Θεός είναι αγάπη» (Α΄ Ιω. 4, 16). Σ’ Αυτόν ανήκει η δόξα και το κράτος στους αιώνες. Αμήν.

(*) Σύμφωνα με την ορθόδοξη διδασκαλία, η ψυχή αποτε­λείται από τα εξής τρία μέρη: α) Το θυμικό (συναίσθημα), του οποίου αμαρτήματα είναι το μίσος, ο φθόνος, η ασπλαχνία κ.τ.ό. β) Το επιθυμητικό (βούληση), του οποίου αμαρτήματα είναι η φιλαργυρία, η γαστριμαργία και όλα τα σαρκικά πάθη. γ) Το λογιστικό (νους), του οποίου αμαρτήματα είναι η απι­στία, η αίρεση, η βλασφημία, η υπερηφάνεια κ.τ.ό. Η υγεία της ψυχής εξαρτάται από την αρμονία στη σχέση και λει­τουργία των τριών αυτών μερών της.

(Από τη σειρά των φυλλαδίων «Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ» 
της Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού Αττικής)
http://inpantanassis.blogspot.

«Θυμᾶσαι τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ;»


Πάντοτε νά θυμᾶσαι μέ ἀγάπη τό Θεό σου καί τήν ἀγάπη Του γιά μᾶς. Ὅλα ὅσα βλέπεις στόν οὐρανό καί στή γῆ, στόν τόπο τῆς κατοικίας σου, σέ «ξύνουν», γιά νά θυμᾶσαι τόν Κύριό σου καί τήν ἀγάπη Του, πού μέσα Της κλείνει κι᾿ ἐμᾶς.

Κάθε πλάσμα τοῦ Θεοῦ φανερώνει τήν ἀγάπη Του σ᾿ ἐμᾶς. Βλέποντας λοιπόν καί ἀπολαμβάνοντας τά δημιουργήματά Του, λέγε μέσα σου: Αὐτό εἶναι ἔργο τῶν χειρῶν τοῦ Θεοῦ μου καί ἔχει δημιουργηθεῖ γιά χάρη μου.

Αὐτοί οἱ φωστῆρες τοῦ οὐρανοῦ, ὁ ἥλιος, τό φεγγάρι καί τά ἄλλα ἀστέρια εἶναι δημιουργήματα τοῦ Κυρίου μου, γιά νά φωτίζουν ὅλη τήν οἰκουμένη κι ἐμένα.

Αὐτή ἡ γῆ πού πάνω της ζῶ, πού δίνει τούς καρπούς της σέ μένα καί στά ζῶα μου, αὐτή, μαζί μέ ὅ,τι ἔχει, εἶναι τοῦ Κυρίου μου δημιούργημα.

Αὐτό τό νεράκι πού ποτίζει ἐμένα καί τά ζῶα μου, εἶναι τοῦ Κυρίου μου ἀγαθό.

Αὐτά τά ζῶα πού μοῦ δουλεύουν, εἶναι δημιουργήματα τοῦ Κυρίου μου καί τά ἔθεσε στήν ὑπηρεσία μου.

Αὐτό τό σπίτι, ὅπου κατοικῶ, εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ καί μοῦ τό ἔδωσε γιά τήν ἀνάπαυσή μου.

Αὐτή ἡ τροφή πού τρώγω, εἶναι ἀγαθό τοῦ Θεοῦ καί μοῦ τή δίνει γιά ἐνίσχυση καί παρηγοριά τῶν ἀδυναμιῶν τοῦ σώματός μου.

Αὐτό τό ροῦχο πού φοράω, μοῦ τό ἔδωσε ὁ Κύριος καί Θεός μου γιά νά καλύψω τό γυμνό μου σῶμα.

Αὐτή ἡ μορφή τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ μορφή τοῦ Σωτήρα μου, πού κατέβηκε στόν πάμπτωχο κόσμο γιά χάρη μου, γιά νά σώσει ἐμένα πού ἤμουν «ἀπολωλός». Ὑπέφερε καί πέθανε γιά μενα, κι᾿ ἔτσι μέ ἐξαγόρασε ἀπό τήν ἁμαρτία, τό διάβολο, τό θάνατο, τόν ἅδη.

Προσκυνῶ τήν ἀνέκφραστη φιλανθρωπία Του!

Αὐτή ἡ μορφή τῆς Θεοτόκου εἶναι ἡ μορφή τῆς Ὑπεραγίας Κόρης, πού γέννησε «ἀσπόρως»τόν Κύριό μου καί Θεό Ἰησοῦ Χριστό. «Εὐλογημενη Σύ ἐν γυναιξί» ἡ μητέρα, πού γέννησες «ἐν σαρκί» τόν Θεό, «καί εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς κοιλίας Σου»! (Λουκ. 1, 42). «Μακάρια ἡ κοιλία ἡ βαστάσασα» τόν Κύριο καί Θεό μου «καί μαστοί οὕς ἐθήλασε»! (Λουκ. 11 :27).

Αὐτή ἡ μορφή τοῦ Προδρόμου εἶναι ἡ μορφή τοῦ μεγάλου ἐκείνου προφήτη, πού ἔστειλε ὁ Θεός «πρό προσώπου» τοῦ Κυρίου μου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτός ἀνήγγειλε στούς ἀνθρώπους τήν ἔλευσή Του, λέγοντας, «Ἴδε ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ ὁ αἵρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (Ἰω. 1 : 29), καί τέλος ἀξιώθηκε νά Τόν βαπτίσει στά νερά τοῦ Ἰορδάνη.

Αὐτή ἡ μορφή τοῦ Ἀποστόλου εἶναι ἡ μορφή τοῦ μαθητή τοῦ Κυρίου μου, πού συναναστράφηκε μαζί Του, Τόν ἄκουσε νά διδάσκει, Τόν εἶδε νά θαυματουργεῖ καί ἀργότερα νά βασανίζεται γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου, ν᾿ ἀνασταίνεται ἀπό τόν τάφο καί ν᾿ ἀνεβαίνει στόν οὐρανό.

Αὐτή ἡ μορφή τοῦ μάρτυρα εἶναι ἡ μορφή τοῦ ἥρωα ἐκείνου, πού ἀντιστάθηκε «μέχρις αἵματος» γιά τήν τιμή τοῦ Χριστοῦ μου, καί πού γιά τά ὄνομά Του δέν λυπήθηκε οὔτε τήν ἴδια του τή ζωή. Κι᾿ ἔτσι, μέ τή σπονδή τοῦ αἵματός του, στερέωσε τήν ἱερότατη καί μόνη ἀληθινή πίστη μας.

Αὐτός ὁ ἱερός λόγος πού ἀκούω, ἡ Ἁγία Γραφή, εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, εἶναι λόγια ἀπό τό στόμα Του. Τά χείλη τοῦ Κυρίου μου τά εἶπαν. Καί τώρα, μές ἀπ᾿ αὐτά, ὁ Θεός μοῦ λέει: «Ἀγαθός ὁ νόμος τοῦ στόματός μου ὑπέρ χιλιάδας χρυσίου καί ἀργυρίου» (Ψαλμ. 118 : 72).

Κύριε δός μου αὐτιά, γιά ν ἀκούω τόν λόγο Σου!

Αὐτός ὁ ἅγιος οἶκος, ἡ ἐκκλησία, ὅπου βρίσκομαι, εἶναι ναός τοῦ Θεοῦ, μέσα στόν ὁποῖο προσφέρεται ὁμαδική λατρεία καί δοξολογία πρός τόν Κύριό μου ὑπέρ τῶν πιστῶν ἀδελφῶν μου.

Αὐτές οἱ ψαλμωδίες, οἱ ὑμνωδίες καί οἱ κοινές προσευχές εἶναι οἱ ἦχοι μέ τούς ὁποίους ὕμνοι, εὐχαριστίες, αἶνοι καί δοξολογίες ἀναπέμπονται στό ἅγιο ὄνομα τοῦ Θεοῦ μου.

Αὐτός ὁ ἁγιασμένος, ἄνθρωπος, ὁ ἐπίσκοπος ἤ ὁ ἱερέας, εἶναι ὁ πλησιέστερος ὑπηρέτης τοῦ Θεοῦ μου, πού Τοῦ στέλνει προσευχές γιά μένα τόν ἁμαρτωλό καί γιά ὅλο τόν κόσμο.

Αὐτός ὁ ἄνθρωπος πού κηρύσσει τό θεῖο λόγο, εἶναι ὁ ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ μου καί φανερώνει σ᾿ ἐμένα καί στούς ἄλλους ἀνθρώπους τό δρόμο τῆς σωτηρίας.

Αὐτός δίπλα μου – ὁ κάθε ἄνθρωπος – εἶναι ὁ ἀδελφός μου. Εἶναι τό πιό ἀγαπημένο δημιούργημα τοῦ Κυρίου μου, πού πλάστηκε – ὅπως κι ἐγώ – ἁμάρτησε, ἀλλά ἐξαγοράστηκε – ὅπως κι᾿ ἐγώ – μέ τό αἷμα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ Σωτήρα μου, καί καλέστηκε μέ τό θεῖο λόγο στήν αἰώνια ζωή. Πρέπει νά τόν ἀγαπάω, ἀφοῦ εἶναι τό ἀγαπημένο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ μου. Νά τόν ἀγαπάω σάν τόν ἴδιο τόν ἑαυτό μου. Νά μήν τοῦ κάνω αὐτό πού δέν θά ἤθελα νά γίνει στόν ἑαυτό μου, ἀλλά ἐκεῖνο πού θά ἤθελα· γιατί καί ὁ Θεός μου ἔτσι μέ πρόσταξε.

Τέλος, ἀδελφέ μου, κάθε γεγονός καί κάθε πράγμα μπορεῖ καί πρέπει νά ξυπνάει μέσα σου τήν ἀνάμνηση καί τήν ἀγάπη πρός τόν Κύριό σου, δείχνοντάς σου συγχρόνως καί τή δική Του ἀγάπη γιά σένα. Γιατί ἀκόμα κι᾿ αὐτή ἡ τιμωρία ἤ ἡ δοκιμασία, πού συχνά μᾶς στέλνει, προέρχεται ἀπό τήν ἀγάπη Του γιά μᾶς, καθώς τό τονίζει καί ἡ Γραφή: «Ὅν ἀγαπᾶ Κύριος παιδεύει» (Παροιμ. 3 : 12).

Μνημόνευε λοιπόν παντοῦ, σέ κάθε περίσταση καί σέ κάθε πράγμα, τό ὄνομα τοῦ Κύριου καί Θεοῦ σου. Πρόσεχε νά μήν ξεχνᾶς τόν εὐεργέτη σου, ὅταν ἀπολαμβάνεις τίς εὐεργεσίες Του, γιά νά μήν Τοῦ φανεῖς ἀχάριστος· γιατί ἡ λησμοσύνη πρός τόν εὐεργέτη εἶναι φανερό σημεῖο ἀχαριστίας.

Καί μήν ξεχνᾶς πώς ἡ μεγαλύτερη, ἡ ὕψιστη εὐεργεσία Του, σ᾿ ἐμᾶς εἶναι ὅτι ὁ Χριστός, ὁ μονογενής Υἱός Του, ἀπό ἄκρα συγκατάβαση ἦρθε στή γῆ, καί μέ τό τίμιο αἷμα Του καί τά παθήματά Του μᾶς ἐξαγόρασε ἀπό τό διάβολο, τόν ἅδη καί τό θάνατο. Ἔτσι, μέ τό ἀκατάλυτο ἔργο Του, ἀνοίχθηκε γιά τό ἀνθρώπινο γένος ἡ πηγή τοῦ θείου ἐλέους.

Πρέπει λοιπόν κι ἐμεῖς πάντοτε ν᾿ ἀτενίζουμε μέ πίστη σ᾿ αὐτό τό μεγάλο καί ἀκατάληπτο στό νοῦ ἔργο τοῦ Θεοῦ καί νά τό θυμόμαστε διαρκῶς. Καί τόν Θεό, πού ἀγάπησε τόσο πολύ ἐμᾶς, τούς ἀνάξιους, νά Τόν εὐγνωμονοῦμε ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μας· νά προσκυνοῦμε, νά ὑμνοῦμε, νά εὐχαριστοῦμε καί νά δοξάζουμε τό ἅγιο ὄνομά Του μέ τήν καρδιά καί τά χείλη:

«Εὐλογητός Κύριος ὁ Θεός τοῦ Ἰσραήλ, ὅτι ἐπεσκέψατο καί ἐποίησε λύτρωσιν τῷ λαῷ αὐτοῦ, καί ἤγειρε κέρας σωτηρίας ἡμῖν ἐν τῷ οἴκῳ Δαβίδ τοῦ παιδός αὐτοῦ» (Λουκ. 1, 68-69).

«Γιά νά θυμᾶσαι τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ»

Ἁγιου Τύχωνος τοῦ Ζαντόνσκ
Ἀπό τό βιβλίο: “ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ”
Ἱερά Μονή Παρακλήτου Ὠρωπός Ἀττική
http://inpantanassis.blogspot

Η χάρη της προσευχής φέρνει το νου σε επαφή με το Θεό


Η συνεχής προσευχή χωρίζει το νου απ’ όλα τα νοήματα και έτσι τον εμφανίζει γυμνό από περισπασμούς ενώπιον του Θεού· διότι τα νοήματα προκαλούνται από διάφορα πράγματα. Τα δε πράγματα είναι άλλα αισθητά και άλλα νοητά. 

Εφ’ όσον λοιπόν ο νους διακινείται μέσα στην περιοχή των πραγμάτων αυτών, αυτά συλλαμβάνει και αυτά τα νοήματα περιφέρει. Η δε χάρη της προσευχής φέρνει τον νου σε επαφή με το Θεό. Αφού δε τον ενώσει με το Θεό, τον χωρίζει απ’ όλα τα νοήματα· τότε ο νους γυμνός πλέον επικοινωνεί μαζί Του και γίνεται θεοειδής. Αφού δε γίνει θεοειδής, ζητεί από το Θεό τα πρέποντα κι έτσι δεν σφάλλει ποτέ στα αιτήματά του, διότι πάντοτε η παράκλησή του πραγματοποιείται από το Θεό. 

Γι’ αυτό ο Απόστολος Παύλος μας διατάσσει: «αδιαλείπτως προσεύχεσθε…», για να πετύχουμε με την διαρκή συνάφεια του νου μας με το Θεό, σιγά-σιγά την αποκοπή του από κάθε προσκόλληση στα υλικά.

Ερώτηση: Και πώς ο νους μπορεί να προσεύχεται συνεχώς, εφ’ όσον όταν ψάλλουμε ή διαβάζουμε ή συνομιλούμε ή διακονούμε, ο νους διαμοιράζεται σε πολλά νοήματα και θεωρήματα;

Απόκριση: Η Αγία Γραφή τίποτε το αδύνατον δεν προστάζει, αφού κι ο ίδιος ο Απόστολος και έψαλλε και διάβαζε και δίδασκε και διακονούσε και υπέφερε από τους διωγμούς, κι όμως προσευχόταν αδιαλείπτως. 

Διότι αδιάλειπτος προσευχή είναι το να έχουμε το νου πάντοτε προσηλωμένο με πολλή ευλάβεια και πόθο στο Θεό· να εξαρτάται πάντοτε ο άνθρωπος από την ελπίδα προς Αυτόν και να στηρίζει το θάρρος του για όλα τα έργα του σ’ Αυτόν· όλα όσα συμβαίνουν να τα αντιμετωπίζει όπως ο Απόστολος, που έλεγε σ’ όλες τις περιστάσεις: «ποιός μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού; θλίψη ή στενοχώρια ή πείνα…, ή μαχαίρι;» (Ρωμ. 8, 35). 

Και κατόπιν διαβεβαιώνει, συνεχίζοντας: «είμαι βέβαιος ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε αρχές ούτε άλλες ουράνιες δυνάμεις ούτε παρόντα ούτε μελλοντικά ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε κάποιο άλλο δημιούργημα θα μπορέσουν να μας χωρίσουν από την αγάπη του Θεού, όπως φανερώθηκε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας». 

Αυτή λοιπόν την εσωτερική εργασία είχε ο Απόστολος προσευχόμενος συνεχώς και αδιαλείπτως· διότι σε όλα του τα έργα, όπως είπαμε, και σε όλα όσα του συνέβαιναν είχε εξαρτήσει τον εαυτό του από την ελπίδα προς το Θεό. Γι’ αυτό και όλοι οι Άγιοι έχαιραν πάντοτε στις θλίψεις που τους συνέβαιναν, για να συνηθίσουν να ελπίζουν στο Θεό. Έχω λοιπόν τη γνώμη, ότι αυτή είναι η ασύγκριτη και καθαρή κατάσταση της προσευχής. Να κατορθώσει δηλαδή ο νους να βρεθεί έξω από τη σάρκα και τον κόσμο και να προσεύχεται τελείως απαλλαγμένος από την ύλη και τις μορφές του κόσμου.

Αυτός λοιπόν που θα κατορθώσει να διατηρήσει ακέραιη αυτή την κατάσταση της ψυχής, αυτός πραγματικά προσεύχεται αδιαλείπτως.

Αγ. Μάξιμος ο Ομολογητής
(Από το βιβλίο «Ο κόσμος της Προσευχής», εκδ. Κάλαμος)
http://inpantanassis.blogspot.

Το Συναξάρι της ημέρας


Οσία Μελάνη η Ρωμαία
Άγιος Ζωτικός ο Ορφανοτρόφος
Όσιος Γελάσιος
Όσιος Γάιος
Άγιες Δέκα Παρθένες
Αγία Ολυμπιοδώρα
Άγιος Βούσιρις
Αγία Νέμη
Άγιος Γαυδέντιος
Άγιος Γεώργιος ο Θαυματουργός ο λεγόμενος μαχαιρωμένος
Όσιος Θεοφύλακτος Βουλγαρίας ο Χαλκιδεύς
Απόδοση της εορτής των Χριστουγέννων
Άγιος Μέιλογκ

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ


Όταν αισθανθείς πόνο επειδή κάποιος σε πρόσβαλε ή σε ντρόπιασε, να ξέρεις ότι ωφελήθηκες πολύ. με το ντρόπιασμα βγήκε από μέσα σου η κενοδοξία.

Όσιος Μάξιμος ο Ομολογητής

Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2016

Το δώρο της ζωής


Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Το πρωί με ξύπνησε αυτό το όνειρο. Βρισκόμουν με άλλους δύο σε μια αίθουσα αναμονής. Ο ένας από αυτούς ήταν φίλος μου. Ο τρίτος κάποια στιγμή άνοιξε την τσάντα του και έβγαλε ένα κομμάτι κέϊκ και το έδωσε στο φίλο μου, που το έφαγε. Αυτό το κέϊκ είναι για μένα, είπε ο φίλος μου ενώ είχε ακόμα στο στόμα του το κέϊκ.

Έκανα να φύγω νιώθοντας μέσα μου τη λύπη της απόρριψης. Άλλαξα όμως γνώμη. Χάρις στο φίλο μου , ένιωσα να με πλημμυρίζει ένα αίσθημα υπέρτατης ευγνωμοσύνης προς τον Ιησού, που δεν με απορρίπτει ποτέ. «Οι φίλοι μου και οι πλησίον μακρόθεν έστησαν.» Αυτός ο στίχος του Δαβίδ με παρηγορούσε όταν νεαρός φοιτητής νοσηλευόμουν στο ΑΧΕΠΑ. Ο Ιησούς βρίσκεται μαζί μας και στο πιο φριχτό πεπρωμένο. Βρίσκεται εκεί για μας και βαστάει την αγωνία μας.

Όταν ο Τσάρος χάρισε την ζωή στον θανατοποινίτη Ντοστογιέφσκι, ο Ντοστογιέφσκι, όπως γράφει στο ημερολόγιό του, ένιωσε μέσα του να τον πλημμυρίζει ένα αίσθημα απέραντης ευγνωμοσύνης. Αυτή ήταν η πρώτη του σκέψη, μόλις έμαθε την χάρη, μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα: Απορούσε γιατί δεν αγαπούσε όλους τους ανθρώπους με την μεγαλύτερη αγάπη που μπορούσε να νιώσει. Το δώρο της ζωής κάλυπτε κάθε στέρηση.

http://moschoblog.blogspot.

Μία ηρωική χριστουγεννιάτικη ιστορία από την Χειμάρρα


  Γράφει ο Δημήτρης Περδίκης

Πλησίαζαν τα Χριστούγεννα του 1940 και ο Ελληνικός Στρατός στην παράλια ζώνη του μετώπου, στον ελληνοιταλικό πόλεμο, φαινόταν πως είχε καθηλωθεί στο μουσουλμανικό χωριό Μπόρσι, λίγα χιλιόμετρα πριν από την Χειμάρρα. Οι Ιταλοί είχαν οχυρώσει και είχαν καταστήσει σχεδόν απόρθητο το βουνό που είναι πάνω από το χωριό Κηπαρό. Ο ορεινός αυτός όγκος έστεκε σαν τείχος μπροστά στις ελληνικές δυνάμεις και εμπόδιζε την προέλασή τους. Οι ελληνικές επιθέσεις είχαν αποβεί άκαρπες. Τα Ιταλικά πολυβόλα χάρη στην ευνοϊκή θέση που κατείχαν, θέριζαν τα πάντα μπροστά τους. 

Τότε παρουσίασαν στον διοικητή μια λεβέντισσα Κηπαριώτισσα που είχε έλθει κρυφά από το Κηπαρό και ζητούσε να τον δει.
 «Μπορώ να σας περάσω από ένα μονοπάτι πίσω από τις γραμμές των Ιταλών» του λέει. Ο διοικητής την κοίταξε στην αρχή με καχυποψία, μπορεί να είναι παγίδα, σκέφτηκε. Όμως κάτι μέσα του, του έλεγε πως μπορούσε να εμπιστευθεί την γυναίκα αυτή. Διέταξε τότε μια διμοιρία να ετοιμαστεί και όταν πέσει το σκοτάδι να ακολουθήσει την γυναίκα. Στην αρχή οι στρατιώτες με την γυναίκα μπροστά, κατευθύνθηκαν μέσα από τον πυκνό ελαιώνα προς την παραλία όπου η απόκρημνη ακτογραμμή εμπόδιζε την ορατότητα των Ιταλών. Έτσι βαδίζοντας ακροβολιζόμενοι συνέχεια παραλιακά από το Πρωτοπάπι του Κηπαρού, φθάσανε σε ένα σημείο από όπου αρχίσανε να ανεβαίνουν μέσα από ένα δύσβατο μονοπάτι. 

Κάποια στιγμή φτάσανε ακριβώς πίσω από τις γραμμές των Ιταλών. Μέσα στην σιωπή της νύχτας, ξαφνικά οι Ιταλοί ακούνε μεταλλικούς κρότους πίσω από την πλάτη τους. Ήσαν οι ελληνικές ξιφολόγχες που έμπαιναν στα όπλα. Αμέσως, πριν προλάβουν να αντιδράσουν ακούνε την ιαχή «αέρα» και τους πρώτους πυροβολισμούς. Έντρομοι σήκωσαν τα χέρια, κάποιοι έπεσαν στα γόνατα και ικέτευαν για την ζωή τους. Έτσι έπεσε η γραμμή άμυνας των Ιταλών και άνοιξε ο δρόμος για την Χειμάρρα.
 Η ατρόμητη Κηπαριώτισσα ονομαζόταν Αναστασία Σάββα. Τα εγγόνια της ζουν και τώρα στο Κηπαρό, κάποιες φορές διηγούνται την ηρωική πράξη της γιαγιάς τους. Ο Ελληνικός Στρατός μπήκε στις 22 Δεκεμβρίου στην Χειμάρρα και γνώρισε αποθεωτική υποδοχή. Οι γαλανόλευκες βγήκαν στα παράθυρα και στα μπαλκόνια, ο κόσμος ξεχύθηκε για να αγκαλιάσει τους στρατιώτες και για τα τους προσφέρει ότι μπορούσε. Τα Χριστούγεννα του 1940 έμειναν αξέχαστα στους Χειμαρριώτες.


 Στα βόρεια της Χειμάρρας βρίσκεται το ύψωμα Σκουταράς. 
Στην κορφή υπάρχει (ερειπωμένο σήμερα) το μοναστήρι της Παναγιάς της Σκουταριώτισσας. Εκεί έσπευσε ο Ελληνικός Στρατός να λάβει θέσεις υπεράσπισης της Χειμάρρας. Ο επικεφαλής αξιωματικός είδε πως το μοναστήρι είχε δυο εισόδους. Μία βορεινή που φαινόταν από τα ιταλικά παρατηρητήρια και μία νότια η οποία δεν φαινόταν. Επειδή είχε ολιγάριθμες δυνάμεις και δεν ήθελε φυσικά να δείξει την αδυναμία αυτή στους Ιταλούς, μία πονηρή ιδέα πέρασε από το μυαλό του και άμεσα την εφάρμοσε. 
Διέταξε την μονάδα του να πορευθεί και να εισέλθει στο προαύλιο της μονής από την βόρεια είσοδο, να βγούνε από την νότια είσοδο και να επανέλθουν και πάλι εισερχόμενοι από την βόρεια είσοδο. Αυτό έγινε πολλές φορές. Οι Ιταλοί από τα παρατήριά τους κατέγραφαν πολλές μονάδες να εισέρχονται στο μοναστήρι, χωρίς να μπορούν να φανταστούν πως είναι οι ίδιοι στρατιώτες που γύριζαν και ξανάμπαιναν από την βόρεια είσοδο. Οι Ιταλοί αργότερα επιτέθηκαν στον Σκουταρά με μεγάλες δυνάμεις. Έγιναν πολύνεκρες μάχες όμως ο Σκουταράς άντεξε και δεν καταλήφθηκε από τους Ιταλούς. Η γραμμή του μετώπου είχε αναπτυχθεί από τον Σκουταρά, στα βόρεια της Χειμάρρας μέχρι την κορυφή Αυγό των Ακροκεραυνίων. Εκεί ψηλά στα Ακροκεραύνια, στα χιόνια, ο στρατός μας πέρασε όλον τον χειμώνα του 1940-41 και επιβίωσε μέσα σε σκαμμένα λαγούμια στην πλαγιά του βουνού. Εκεί μέσα στα λαγούμια δημιουργήθηκαν τα πάντα. Κοιτώνες, μαγειρείο, ιατρείο, διοικητήριο, αποθήκες και ότι άλλο χρειαζόταν. Σε ελάχιστη απόσταση στην απέναντι πλαγιά, στο «Μεσημέρι» ήσαν οι Ιταλοί. Μέσα στην νύχτα ακούγονταν και κάποιοι να φωνάζουν προς τους Ιταλούς διάφορα, όπως: «Ρε φρατέλι, πάλι μακαρόνια τρώτε». 
Το μέτωπο αυτό άντεξε την εαρινή επίθεση των Ιταλών και άρχισε να οπισθοχωρεί μόνο μετά την γερμανική επίθεση. 

https://proskynitis.blogspot.

ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ


Ένας λαικός μύθος διηγείται πως τα χελιδόνια παλαιότερα δεν ήξεραν να αποδημούν στα πιο ζεστά μέρη πριν το χειμώνα.Και όταν έπεφτε το χιόνι και έσφυζε η παγωνιά αυτά υπέφεραν σκληρά και πέθαιναν.

Βλέποντας αυτό ένας ελεήμων άνθρωπος τα λυπήθηκε κι άρχισε να κατευθύνει τα χελιδόνια στο νότο,σε πιο ζεστά μέρη.
Έδινε σημάδια,τα δελέαζε με την τροφή προς το νότο αλλά δεν τον καταλάβαιναν.
Τα φόβιζε,τα έδιωχνε,αλλά τίποτα.Τότε αυτός προσευχήθηκε στον Θεό,Να τον μεταμορφώσει σε χελιδόνι.
Και ο Θεός τον άκουσε.Τον έκανε χελιδόνι το οποίο μπορούσε να σκέφτεται και να αισθάνεται όπως ο άνθρωπος.
Τότε ο άνθρωπος-χελιδόνι εύκολα συνεννοήθηκε με τα υπόλοιπα χελιδόνια και τα οδήγησε σε ποιο ζεστά μέρη.
Αποτέλεσμα εικόνας για nasterea domnului
Ο Θεός μας μιλούσε μα δεν τον καταλαβαίναμε.Μας άγγιζε και τον διώχναμε.
«Φύγε εσύ είσαι κακός,δεν ξέρουμε τι λες»Ο Θεός τόσο πολύ μας αγαπούσε
που ντύθηκε την ανθρώπινη σάρκα,Ο Λόγος σαρκώθηκε.Έγινε άνθρωπος!
Και από τότε μας λέει τα ίδια.
«Έλα να μην κρυώνεις.
Σ΄αγαπώ.Σ΄αγαπώ.Σε συγχωρώ.Έλα να σε πάρω σε ζεστά μέρη να μην ξεπαγιάζεις στην αμαρτία,στη μοναξιά».

Απόσπασμα από το βιβλίο του Αγ.Νικολάου Βελιμίροβιτς
«Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται»
https://proskynitis.blogspot.

Ο Χριστός και ο Μίσα!


Το πιο κάτω περιστατικό συνέβη σ΄ένα ορφανοτροφείο στη Ρωσία, όπου περιθάλπονται μικρά παιδάκια, εγκαταλελειμένα και κακοποιημένα. 

Στο ορφανοτροφείο, λοιπόν, αυτό, πήγε παραμονές Χριστουγέννων ένας καθηγητής να μιλήσει στα παιδιά για τη μεγάλη αυτή γιορτή. Τα περισσότερα άπ’ αυτά άκουαν για πρώτη φορά για το Χριστό και για τη Γέννηση του. Ένα αγοράκι έξι χρονών, ο Μίσα, άκουε με ιδιαίτερη προσοχή τα λόγια του καθηγητή. Στη συνέχεια δόθηκαν στα παιδιά υλικά για να φτιάξουν τη σπηλιά, τη φάτνη και όλα τα σχετικά.
Παρακολουθώντας ο καθηγητής τα χειροτεχνήματα των παιδιών, πρόσεξε κάτι πού του έκαμε εντύπωση σε εκείνο του Μίσα. Μέσα στη φάτνη τοποθέτησε δύο μωρά.
- Ο ένας είναι ο Χριστός, του είπε ο καθηγητής. Ποιό είναι το άλλο παιδάκι στην κούνια;
Τότε ο μικρός Μίσα άρχισε να του λέγει την ιστορία της Γέννησης του Χριστού πού πριν λίγο είχε ακούσει από το στόμα του καθηγητή, προσθέτοντας, όμως, και κάτι δικό του. Όταν έφτασε στο σημείο όπου η Θεοτόκος τοποθέτησε το βρέφος στη φάτνη συνέχισε με αυτά τα λόγια: 
«Τότε ο μικρός Χριστός γύρισε, με κοίταξε και με ρώτησε αν είχα ένα μέρος να μείνω. Εγώ του είπα ότι δεν έχω ούτε μητέρα, ούτε πατέρα, ούτε πουθενά για να μείνω. Τότε ο Χριστός μου είπε να μείνω μαζί του.
Εγώ τότε σκέφτηκα πώς δεν είχα κανένα δώρο να του δώσω, όπως οι άλλοι. Πώς θα με κρατούσε μαζί του;
Το μόνο δώρο πού μπορούσα να του προσφέρω ήταν να τον κρατήσω ζεστό. Γι΄ αυτό τον ρώτησα:
- Αν σε κρατάω ζεστό, είναι για σένα αυτό ένα καλό δώρο; Ο Ιησούς μου απάντησε:
- Αν με κρατήσεις ζεστό, αυτό θα είναι το καλύτερο δώρο πού μου έχει δώσει κανείς ποτέ.
Έτσι μπήκα στη μικρή κούνια, κι αφού γύρισε και με κοίταξε ο Ιησούς μου είπε ότι μπορούσα να μείνω μαζί του για πάντα».

Όταν τέλειωσε την ιστορία ο μικρός Μίσα τα μάτια του ήταν γεμάτα δάκρυα πού έτρεχαν ασυγκράτητα στα μαγουλάκια του. Έσκυψε πάνω στο τραπέζι, κάλυψε το πρόσωπο με το χέρι κι έκλαιγε γοερά. Το μικρό ορφανό είχε βρει, επί τέλους, κάποιον πού δε θα τον εγκατέλειπε ποτέ, πού δε θα τον κακοποιούσε. Κάποιον πού θα του έλεγε να μείνει μαζί του για πάντα.

Το δώρο του Μίσα, σελ. 57-59, σελ. 241-242, Περιοδικό «Παρά την Λίμνην», Μηνιαία έκδοση Εκκλησίας Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου, περίοδος β΄, έτος ιη΄, αρ. 12, Δεκέμβριος 2008
https://proskynitis.blogspot.

Ο ύμνος του Ιουστινιανού "Ο μονογενής Υιός και λόγος του Θεού..."


Ένας από τους πιο γνωστούς εκκλησιαστικούς ύμνους είναι αυτός τον οποίο ψάλλουμε σχεδόν στην αρχή της θείας λειτουργίας. Είναι ο ύμνος που αρχίζει με την φράση «ο μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού». 

Σύμφωνα με την παράδοση της εκκλησίας είναι γραμμένος από τον μεγάλο αυτοκράτορα και άγιο της εκκλησίας μας τον μέγα Ιουστινιανό. Ο Ιουστινιανός κυβέρνησε την αυτοκρατορία από το 527 μέχρι το 565 μ.Χ. 

Έζησε σε μια ταραχώδη περίοδο από πλευράς δογματικών αντιθέσεων και η σύνθεση του ύμνου αυτού ουσιαστικά αντικατοπτρίζει τόσο τα πιστεύω του αυτοκράτορα όσο και την προσπάθεια της εκκλησιαστικής πολιτικής του. Από πλευράς φιλολογικής είναι εξαίρετος. Αποτελεί μια πάρα πολύ μεγάλη πρόταση και μάλιστα έχει το χαρακτηριστικό ότι το ρήμα αυτής της μεγάλης προτάσεως βρίσκεται στο τέλος της. Το νόημά του είναι πάρα πολύ πλούσιο. Ο λόγος είναι δυνατός, οι λέξεις είναι προσεγμένες, πραγματικά είναι ένας ύμνος με μεγάλη κομψότητα και χάρη.

Κάνοντας μια θεολογική προσέγγιση θα λέγαμε ότι αποτελεί μια σύντομη, ακριβή και ξεκάθαρη περίληψη όλης της πίστεώς μας σχετικά με το πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Μ’ αυτόν ομολογούμε ότι ο Χριστός είναι ο μονογενής Υιός του Θεού, ότι είναι αθάνατος, ότι, χωρίς να υποστεί καμμία τροπή στην θεότητά του, έγινε άνθρωπος για να μας σώσει. Επίσης ομολογούμε ότι η Παναγία μας είναι και Θεοτόκος και αειπάρθενος, ότι με το σταυρικό Του θάνατο ο Κύριος κατάργησε τον θάνατο και ότι είναι ένα από τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, δηλαδή είναι ομοούσιος με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα.

Ο ύμνος αυτός μπήκε στη λατρεία της Εκκλησίας από την εποχή του Ιουστινιανού. Ψάλλεται όπως είπαμε σε κάθε λειτουργία και είναι ιδιαίτερα αγαπητός στους χριστιανούς. Θεωρείται ότι είναι η απάντηση, για την ακρίβεια η ορθόδοξη απάντηση, του Ιουστινιανού στις κατηγορίες που είχαν εκτοξεύσει εναντίον του οι αντίπαλοί του, ότι είχε αποκλίνει προς τον μονοφυσιτισμό. Το τροπάριο αυτό εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο τα δογματικά πορίσματα των τριών οικουμενικών συνόδων που είχαν συγκληθεί μέχρι τότε, δηλαδή της συνόδου της Νίκαιας, της Κωνσταντινουπόλεως και της Χαλκηδόνος.

Η εκκλησία τον έχει τοποθετήσει στην συγκεκριμένη θέση για κάποιο σπουδαίο λόγο. Ο ύμνος αυτός συνοψίζει με πάρα πολύ ωραίο τρόπο όλα αυτά τα οποία έπρεπε να έχουν διδαχθεί και να ξέρουν όσοι προετοιμάζονται για να δεχτούν το Άγιο Βάπτισμα, δηλαδή οι κατηχούμενοι. 

Λίγο μετά τον ύμνο αυτό τελειώνει η λειτουργία των κατηχουμένων, και πριν αυτοί αποχωρήσουν από την εκκλησιαστική συγκέντρωση, προσφέρουν στο Θεό έναν ύμνο ο οποίος συγκεντρώνει όλο το περιεχόμενο της πίστεως που έχουν αποδεχτεί σαν κατηχούμενοι. Κάτι παρόμοιο θα γίνει και στη συνέχεια της λατρευτικής συνάξεως.

Το επόμενο τμήμα είναι η Λειτουργία των πιστών. Το κύριο χαρακτηριστικό του τμήματος αυτού είναι η Θεία Κοινωνία· για να κοινωνήσουν όμως οι πιστοί πρέπει να έχουν ολοκληρωθεί ως προς την γνώση της πίστεως και να ομολογούν όλοι την ίδια πίστη. Για το λόγο αυτό πριν από τη Θεία Κοινωνία απαγγέλλεται από όλους τους βαπτισμένους πλέον πιστούς το σύμβολο της πίστεως.

Εκείνο το οποίο δημιουργεί μεγάλη εντύπωση στον σημερινό χριστιανό είναι η καταπληκτική γνώση των θεμάτων της πίστεως την οποία είχε ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός. Είναι γνωστό ότι ο αυτοκράτορας αναμείχθηκε ενεργά στα θέματα τα δογματικά οποία βασάνιζαν την εποχή του και πάντοτε είχε επιτυχημένες παρεμβάσεις. 

Γενικότερα ήταν ένας από τους ενδοξότερους αυτοκράτορες όχι μόνο της βυζαντινής ιστορίας αλλά και ολόκληρης της ανθρωπότητας. Έχει να δείξει έργο νομοθετικό, εκκλησιαστικό – ιεραποστολικό (εκκλησίες όπως η Αγία Σοφία, ιεραποστολές σε τρεις ηπείρους κ.ά.), στρατιωτικό- αμυντικό, οργανωτικό, πολιτιστικό, φιλανθρωπικό (με ξενώνες, νοσοκομεία, γηροκομεία, πτωχοκομεία, ορφανοτροφεία και άλλα φιλανθρωπικά ιδρύματα). 

Το έργο του για την αναδιοργάνωση του κράτος και για τη δημιουργία υποδομών με σκοπό την άμυνα η εξυπηρέτηση του λαού ήταν τεράστιο (κάστρα, υδραγωγεία, δεξαμενές, λουτρά, δρόμους, γέφυρες και άλλα).

Ο ίδιος σαν άνθρωπος εργαζόταν σχεδόν όλο το εικοσιτετράωρο. Κοιμόταν ελάχιστα. Αναφέρεται ότι κοιμόταν περίπου τέσσερις ώρες. Για το λόγο αυτό έχει πάρει την προσωνυμία ακοίμητος.

Ένα άλλο σπάνιο προτέρημα του σπουδαίου αυτού αυτοκράτορα ήταν ότι κατάφερε να συγκεντρώσει γύρω του ένα επιτελείο εκλεκτών συνεργατών. Μεταξύ αυτών ήταν ο σπουδαίος νομοθέτης Τριβωνιανός και οι εξαίρετοι συνεργάτες του Θεόφιλος και Δωρόθεος. 

Γνωστοί επίσης είναι οι αρχιτέκτονες της Αγίας Σοφίας Ανθέμιος και Ισίδωρος οι οποίοι βοήθησαν και στα κατασκευαστικά έργα της αυτοκρατορίας. Λογοθέτης των Οικονομικών είχε ορισθεί ο Ιωάννης ο Καππαδόκης. Από τους καλύτερους συνεργάτες του Ιουστινιανού ήταν οι ένδοξοι στρατηγοί Βελισάριος και Ναρσής. 

Μάλιστα τον στρατηγό Βελισάριο ακολουθούσε στις εκστρατείες ο ιστορικός Προκόπιος ο οποίος κατέγραφε τα ιστορικά γεγονότα. Το φιλανθρωπικό επίσης έργο του αυτοκράτορα, όπως αναφέραμε και παραπάνω, ήταν τεράστιο σε έκταση.

Η εκκλησία μας τιμώντας την προσφορά του και στην κοινωνία με το κοινωνικοπολιτιστικό έργο του, αλλά και στην εκκλησία με την συμβολή του στα δογματικά θέματα και στην εν γένει οργάνωση της εκκλησίας και την φιλανθρωπία τον ανακήρυξε άγιο (γιορτάζει στις 14 Νοεμβρίου).

http://inpantanassis.blogspot.

«Πώς μπορούμε Παππούλη μου, να αγαπήσουμε τον Χριστό;»


«Πρέπει παιδί μου, να μην ακολουθούμε τη μέση οδό του Χριστιανού, γιατί αυτή είναι πολύ δύσκολη. Πρέπει να ξεπεράσουμε το στάδιο αυτό και ν’ ανέβουμε ψηλά.

Τότε είναι όλα εύκολα. Όταν δεν πέφτουμε σε αμαρτίες τότε είμεθα εκτός της μέσης οδού και είμεθα οι πραγματικοί Χριστιανοί».

– Πώς μπορούμε Παππούλη μου, να αγαπήσουμε τον Χριστό;

«Η αγάπη μας προς τον Χριστό, παιδί μου, πραγματοποιείται ως εξής:

Σηκώνουμε τον εσωτερικό μας εαυτό προς τον Θεό και τον επικαλούμεθα. Βλέποντας όμως τη φύση, τα δένδρα, τα λουλούδια, τα πουλιά, τις μέλισσες, τα άνθη, τη θάλασσα, τα ψάρια, τα άστρα, το φεγγάρι, τον ήλιο, και τα τόσα άλλα υπέροχα δημιουργήματά του, στρέφουμε το νου προς τον Θεόν και δοξάζοντάς Τον μέσα απ’ αυτά, προσπαθούμε να τα καταλάβουμε πόσο ωραία και θαυμάσια είναι και αγωνιζόμαστε να τα αγαπήσουμε. 

Όταν τα αγαπήσουμε όλα αυτά, τότε η αγάπη μας ανεβαίνει προς τον δημιουργό μας και έτσι πραγματικά και αληθινά Τον αγαπάμε. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η αγάπη των δημιουργημάτων, αλλά ακόμη περισσότερη πρέπει να είναι η αγάπη μας προς τον συνάνθρωπό μας.

Γι’ αυτό πρέπει να πραγματοποιούμε επισκέψεις στα Νοσοκομεία, στις Φυλακές, στα Ορφανοτροφεία, στα Γηροκομεία κ.λ.π. και γι’ αυτό το σκοπό και μόνο θα πρέπει να γίνονται αυτές. Τότε η αγάπη μας είναι ειλικρινής».

από το βιβλίο: «ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟ»
http://inpantanassis.blogspot.

Ἐάν ἀσταμάτητα μετρᾶς τίς ἁμαρτίες τοῦ ἄλλου, οἱ δικές σου θά αὐξάνονται!


– Οἱ ἄνθρωποι, ποὺ δὲν μποροῦν νὰ κυριαρχοῦν στὴν καρδιά τους, ἀκόμα λιγότερο μποροῦν νὰ κυριαρχοῦν στὴ γλώσσα τους.
– Οἱ ἄνθρωποι, ποὺ δὲν μποροῦν νὰ βάλουν τάξη στὴν ζωή τους, ἀκόμα λιγότερο μποροῦν νὰ βάλουν τάξη στὸ κράτος...
– Οἱ ἄνθρωποι, ποὺ δὲν μποροῦν νὰ δοῦν κόσμο μέσα τους, ἀκόμα λιγότερο μποροῦν νὰ δοῦν τὸν ἑαυτό τους στὸν κόσμο.
– Οἱ ἄνθρωποι ποὺ δὲν μποροῦν νὰ συμμετέχουν στὸν πόνο τοῦ ἄλλου, ἀκόμα λιγότερο μποροῦν νὰ συμμετέχουν στὴ χαρὰ τοῦ ἄλλου.
– Κράτα ὅλα τὰ πράγματα στὴν κατάλληλη ἀπόσταση, μόνο τὴν ψυχή σου πλησίασε ὅσο περισσότερο στὸν Θεό.
– Ἐὰν χύσεις νερὸ στὴν φωτιά, δὲν θὰ ἔχεις οὔτε νερὸ οὔτε φωτιά.
– Ἐὰν ἐπιθυμήσεις τὸ ξένο, θὰ μισήσεις τὸ δικό σου καὶ θὰ χάσεις καὶ τὰ δύο.
– Ἐὰν πλησιάσεις τὴν ὑπηρέτρια ὅσο καὶ τὴν γυναίκα σου, δὲν θὰ ἔχεις οὔτε ὑπηρέτρια...

οὔτε γυναίκα.

– Ἐὰν πίνεις συχνὰ στὴν ὑγεία τοῦ ἄλλου, θὰ χάσεις τὴ δική σου.
– Ἐὰν ἀσταμάτητα μετρᾶς χρήματα τοῦ ἄλλου, ὅλο καὶ λιγότερο θὰ ἔχεις δικά σου.
– Ἐὰν ἀσταμάτητα μετρᾶς τὶς ἁμαρτίες τοῦ ἄλλου, οἱ δικές σου θὰ αὐξάνονται!

Λόγοι περὶ αὐτοκυριαρχίας, 
Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
ἀπό: «Φίλοι φυλακισμένων» – Σύλλογος συμπαράστασης κρατουμένων «Ὁ Ὀνήσιμος»
http://inpantanassis.blogspot.

Το Συναξάρι της ημέρας


Αγία Ανυσία η Οσιομάρτυς από τη Θεσσαλονίκη
Άγιος Φιλέταιρος
Άγιος Γεδεών ο Νέος Οσιομάρτυρας
Οσία Θεοδώρα «η από Καισαρείδος»
Άγιοι Επτά Μάρτυρες
Όσιος Λέων ο Αρχιμανδρίτης
Άγιος Ανύσιος Επίσκοπος Θεσσαλονίκης
Άγιος Μακάριος Μητροπολίτης Μόσχας
Όσιος Δανιήλ ο θαυματουργός

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ


Εκείνος που έκανε κτήμα του τη θεία αγάπη, δεν κουράζεται να ακολουθεί συνέχεια τον Κύριό του, όπως λέει ο θείος Ιερεμίας, αλλά υπομένει με γενναιότητα κάθε κόπο, κακολογία και ύβρη, χωρίς να σκέφτεται το κακό που του έκανε οποιοσδήποτε.

Όσιος Μάξιμος ο Ομολογητής

Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2016

Χωρίς αγάπη δε γίνεται!


Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Αυτός που αγαπάει αληθινά δεν περιμένει ανταπόδοση. Αν αγαπάμε αυτούς που μας αγαπούν, ποιά είναι η χάρη;, λέει ο Κύριος.

Όταν ο Απόστολος Παύλος ζήτησε από τον Ιησού να τον θεραπεύσει από την χρόνια αρρώστια από την οποία έπασχε, ο Ιησούς του είπε: Σου αρκεί η χάρη μου, εννοώντας τη χάρη να αγαπάει όλους τους ανθρώπους χωρίς να περιμένει ανταπόδοση.

Γυρίζοντας μόνος επάνω στα βουνά νιώθεις ευγνωμοσύνη για τις πηγές, που σου χαρίζουν τη δροσιά τους, χωρίς να περιμένουν ανταπόδοση.

Ψηλά στον Όλυμπο, εκεί όπου το χιόνι δεν λιώνει ποτέ, βγαίνουν κάτι πανέμορφα αγριολούλουδα μέσα απ' το χιόνι! Ποιός θα τα δει εκεί μέσα στις χαράδρες; Για ποιόν ντύνονται τόσο όμορφα;

Αρκεί η κακία της ημέρας


Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Μια παροιμία λέει, τη ζημία να την κλαις προτού να γίνει. Άν γίνει να την τραγουδάς.

Είναι σοφία να κλαίμε πριν μας εύρει το κακό; Νομίζω είναι σοφία , αν ως κλάμα εννοούμε την προσοχή. Καλά είναι να είμαστε άγρυπνοι σύμφωνα με την Εντολή του Κυρίου "Γρηγορείτε και προσεύχεσθε".

Δεν είναι σοφία, αν ως κλάμα, εννοούμε να κλαίγεται κανείς, για να αποφύγει τις ευθύνες ή τον κόπο ή τις συνέπειες από τις αδικίες του.
Την τακτική αυτή την εφαρμόζουν ακόμα και κράτη ολόκληρα.

Τον παλιό τον καιρό, πριν οι γυναίκες γίνουν επιθετικές, έκλαιγαν πριν να τις δείρουν για να μην κλάψουν δαρμένες. Ένας αρχαίος φιλόσοφος, που δεινοπαθούσε από την κλαψιάρα γυναίκα του έγραψε στα απομνημονεύματά του τα εξής: Δεν θυμάμαι ακριβώς τα λόγια του, αλλά το νόημά τους είναι κάπως έτσι:
Με λέοντα και με δράκοντα θα ζήσω, παρά με πονηρή γυναίκα.

Ένας άλλος έλεγε: Γέροντος ανάβασις επί αμμώδους λόφου, γυναίκα που γκρινιάζει συνεχώς.
Ο αρχαίος κυνικός φιλόσοφος Κράτης ήταν πάμπλουτος. Όταν βρήκε μια γυναίκα που ήθελε να ζει φτωχά, πέταξε το θησαυρό του στη θάλασσα και έζησε μαζί της με την επαιτεία. Αυτοί δεν έκλαιγαν πριν να τους δείρουν.

Μια άλλη παροιμία λέει, να μην περνάς μια γέφυρα, πριν την φτάσεις. Κι ο Απόστολος Παύλος, το λέει σε κάποια επιστολή του. Να μην φέρετε , λέει κακία από τις άλλες μέρες. Αρκεί η κακία της ημέρας.